Δεύτερη χρονιά "Ομφάλιος Λώρος" στο θέατρο Ελπίδας

Για δεύτερη χρονιά συνεχίζεται η παράσταση «ΟΜΦΑΛΙΟΣ ΛΩΡΟΣ» του Γιώργου Α. Χριστοδούλου. Πρεμιέρα το Σάββατο 23 Νοεμβρίου στο Θέατρο Ελπίδας, Αριστοτέλους 53 και Σμύρνης, Πλατεία Βικτωρίας.

Τέσσερις άνθρωποι εγκλωβίζονται απρόσμενα σ’ ένα μπαρ. Ένας ρώσος ρακοσυλλέκτης, ένας εγωκεντρικός γερμανός αλκοολικός, μια μαδαγασκαριανή βιοπαλαίστρια και μια ελληνίδα «που γεννάει αρχέγονους πολιτισμούς για να μπορεί η κάθε εξουσία να τους επικαλείται χωρίς τύψεις». Ποιοι είναι στην ουσία αυτοί οι τέσσερις άνθρωποι; Θα καταφέρουν να επιβιώσουν; Θα κοπεί ο ομφάλιος λώρος που τους δένει μεταξύ τους κι όλους μαζί με τη «μάνα»;….. Και ποια, τελικά, είναι αυτή η μάνα; Το νέο έργο του βραβευμένου συγγραφέα Γιώργου Α. Χριστοδούλου, για δεύτερη χρονιά.

Ερμηνεύουν:
Κωνσταντίνος Τσάκωνας
Βούλα Κώστα
Ιωάννα Προσμίτη
Γιάννης Παπασωτηρίου

Συντελεστές:
Συγγραφέας: Γιώργος Α. Χριστοδούλου
Σκηνοθεσία: Καλλιόπη Ξυπνητού
Βοηθός σκηνοθέτη: Αριάδνη Φιλιππίδου
Σκηνικά-Κοστούμια: Αναστασία Γιάννου
Πρωτότυπη Μουσική: Παναγιώτης Κλάδης
Φωτισμοί: Άρης Τσιμόγιαννης / Χάρης Δάλλας
Ήχοι: Άρης Τσιμόγιαννης
Φωτογραφία: Αναστασία Διαβολίτση / Κωνσταντίνος Λαγός /Νίκος Αντωνίου
Δημόσιες σχέσεις: Αφροδίτη Δρακοπούλου-Σάρδη / Αναστάσιος Νταπαντάς

Στο ΘΕΑΤΡΟ ΕΛΠΙΔΑΣ (Έλενας Τσαλδάρη)
Αριστοτέλους 53 και Σμύρνης, Πλατεία Βικτωρίας.
Κρατήσεις θέσεων-Πληροφορίες:
6949-333882, 6975-858576, 2112211373

ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:
Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 μ.μ.

Γενική είσοδος: 10 ευρώ
Ειδικές τιμές για συλλόγους και ομαδικά εισιτήρια
ΔΙΑΡΚΕΙΑ : 80 λεπτά

Να σημειωθεί, πως ακόμα δύο έργα του Γιώργου Α. Χριστοδούλου παίζονται φέτος στις θεατρικές αίθουσες. Το έργο «Ξανθίππη η γυναίκα του Σωκράτη», στο θέατρο «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΚΦΡΑΣΗ», σε σκηνοθεσία της Μαίρης Ιγγλέση, με την Τζένη Καλλέργη στο ρόλο της Ξανθίππης, ενώ για τέταρτη συνεχή χρονιά, συνεχίζει τις παραστάσεις το έργο «Γιαννούλης Χαλεπάς, η Κοιμωμένη μου» (Βραβείο Κρατικού Θεάτρου) στο θέατρο «4 ΕΠΟΧΕΣ», σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόρτζου.



ΑΝΑΛΥΣΗ

Υπαρξιακό δράμα; Πολιτικό; Κοινωνικό; Αλληγορικό; Δύσκολο να πεις γιατί όλα αυτά μαζί υπάρχουν στο έργο «Ομφάλιος λώρος». Ο προβληματισμός του συγγραφέα λειτουργεί σε όλα τα επίπεδα δίνοντας ένα έργο-πινακοθήκη της αλλοτρίωσης που προκαλεί ο φόβος, η ανασφάλεια κι ή έλλειψη διεξόδων κι επιλογών.

Σε μία και μισή περίπου ώρα που διαρκεί το έργο, οι ανατροπές κι οι εκπλήξεις διαδέχονται η μία την άλλη ασταμάτητα. Όλα συνυπάρχουν κι εναλλάσσονται στην αντίθεσή τους: ο θάνατος κι η ζωή, ο πόνος κι η χαρά, η αγάπη και το μίσος, το αδιέξοδο κι η διαφυγή… Οι έντονοι διάλογοι, οι δυνατές σκηνές, οι ζωντανοί κι ολοκληρωμένοι χαρακτήρες, ο λόγος που ρέει αβίαστα, εντείνουν την αγωνία και τη δραματικότητα μέχρι το τέλος.

Και το τέλος…. απρόβλεπτο!
Ανατρέπει όλο το έργο αλλά και κάθε υπαρκτό δεδομένο. Ο συγγραφέας δίνει ένα κείμενο που δεν πατάει σε καμία παραδοσιακή πρακτική: σκηνική, σκηνοθετική, υποκριτική. Ένα έργο-πρόκληση, βαθιά συγκρουσιακό κι ανατρεπτικό.

Τέσσερις άνθρωποι, εγκλωβίζονται. Διέξοδος διαφυγής καμία. Συγκρούονται, αναλύουν τις ζωές τους, ψάχνουν την αλήθεια. Κυρίως όμως ανακαλύπτουν την ασημαντότητα της ύπαρξης, της δικής τους πρώτα, των άλλων έπειτα. Μην έχοντας τίποτα να χάσουν ή να φοβηθούν – αφού ο φόβος του θανάτου υπερνικά όλους τους άλλους φόβους – οι ήρωες αποκαλύπτουν μυστικά, καταθέτουν την αλήθεια της ζωής τους, απογυμνώνουν την ψυχή τους, αξιολογούν, κρίνουν.
Γίνονται δήμιοι των άλλων και δήμιοι των εαυτών τους, για να μπορέσουν τελικά να ξαναγεννηθούν…
Καταθέτουν τις ζωές τους, τα βιώματά τους, τη διαφορετικότητά τους. Προσπαθούν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο που τους ενώνει με το παρελθόν και την προέλευσή τους. Κάτι όμως τους εμποδίζει.
Παραμένουν μετέωροι στο τώρα και στο πριν, ξένοι κι αποκομμένοι από ένα σύστημα που τους θέλει έτσι τελικά. Γιατί άραγε;

Η τέταρτη ηρωίδα, από την Ελλάδα, Από τη μάνα-Ελλάδα που δεν μπορεί να αναθρέψει τα παιδιά της… Η μόνη διέξοδός της, η φυγή, το όνειρο μιας καινούριας ζωής κάπου αλλού….Τα λόγια κι οι αναλύσεις περιττά.

Σκληρή αλλά αληθινή η πέννα του συγγραφέα Γιώργου Α. Χριστοδούλου, μιλάει απευθείας στην ψυχή του καθένα από εμάς .

Μα δεν υπάρχει ανάταση στο έργο;
Ναι, αυτή έρχεται μόνη της, μέσα από το λόγο και την αλήθεια του, που σε φέρνει αντιμέτωπο με την ωμή πραγματικότητα και σε ωθεί να αποκοπείς από τα κακώς κείμενα του παρελθόντος και του παρόντος.
Να κόψεις τον ομφάλιο λώρο…….
Ξυπνητού Καλλιόπη
Θεατρολόγος

Πηγή: skai.gr