Κανείς δεν ξέρει ακριβώς πότε ξεκίνησε το έθιμο στα καφέ της Νάπολης· κάποιοι υποστηρίζουν ότι η ιστορία του ξεκινάει την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης ενώ κάποιοι άλλοι την τοποθετούν στην περίοδο μετά τον πόλεμο, όταν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είχε χάσει τα πάντα αλλά όχι και τη διάθεσή του να πιει έναν καφέ, έστω και για δέκα λεπτά. Το βέβαιο είναι ότι ένας «καφέ σοσπέσο» δεν απευθύνεται ποτέ σε κάποιο συγκεκριμένο πελάτη –ο «ευεργέτης» κυριολεκτικά κάνει το καλό και το ρίχνει στο γιαλό, αφήνοντας το μαγαζάτορα να κρίνει ποιος θα το χρειαστεί. Ή, ελπίζοντας ότι κάποιος θα περάσει από το καφέ και θα ρωτήσει «Μήπως υπάρχει κανένας σοσπέσο;»
Ψάχνοντας στο Ίντερνετ, είδα ότι η κρίση της ευροζώνης έχει φέρει ξανά το έθιμο στη μόδα και μάλιστα ότι το έχει διευρύνει πέρα από τα όρια της ιταλικής πόλης: σε καφέ σε όλον τον κόσμο, πελάτες που έχουν να διαθέσουν λίγα λεφτά παραπάνω αφήνουν καφέδες παρακαταθήκη για κάποιον άγνωστο που τον έχει ανάγκη, πραγματική ή –το πιθανότερο- ψυχολογική (υπάρχει μάλιστα και μια σχετική σελίδα στο Facebook που προσπαθεί να διαδώσει το έθιμο και να συγκεντρώσει όλα τα καφέ που το τηρούν). Και σκέφτομαι ότι ίσως πρόκειται για ένα ακόμα από εκείνα τα πολύ όμορφα πράγματα που μπορεί να προκύψουν από την κρίση: μικρές καθημερινές πράξεις καλοσύνης χωρίς την προοπτική ανταπόδοσης.
Πηγή: http://theartfoundation.metamatic.gr/
Πηγή: Του Γρηγόρη Μηλιαρέση, αναδημοσίευση από το Metamatic.gr
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.