Ευριπίδη, Ιφιγένεια εν Αυλίδι

Θέλω. Αγαπώ. Διχάζομαι. Επιλέγω. Προδίδω. Θυσιάζω. Πληρώνω. Προχωρώ.

ΟΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ

Ένας βασιλιάς clown, με σοβαρές φιλοδοξίες? μία βασίλισσα χωρίς βασίλειο? μια πριγκήπισσα σε πλήρη άγνοια? ένας ντροπιασμένος king-maker σκουληκαντέρα? ένας υπερήρωας καλό παιδί? ένας αθώος ψευτράκος μαντατοφόρος και δυο μυστήριες τύπισσες που σκοτώνουν την ώρα τους βγάζοντας συμπεράσματα? όλοι αυτοί φυτρώνουν σ' έναν τόπο παραθαλάσσιο, άλλοτε ανθηρό, γεμάτο ζωή, τώρα εγκαταλελειμένο. Αποκομμένοι από την ιστορική στιγμή, σε ουδέτερο χρόνο, ξαναζούν το μύθο που όλοι έχουμε ακούσει, δει, διαβάσει, μπας και βρουν τρόπο να συνεννοηθούν, για ν' αλλάξουνε την τραγωδία σε πένθος χαροποιόν.

Ο ΤΟΠΟΣ

Σ' έναν τόπο ναυαγίου, το θρίλερ της πραγματικότητάς μας, όπου χωράει η γελοιότητα, το χιούμορ, το duente.

ΓΙΑΤΙ

Κάνουμε το δικό μας αυθαίρετο τελετουργικό -καθαρτική εμπειρία- που απελευθερώνει την αντίδραση μας στον τρόπο άσκησης της εξουσίας, στην πνιγηρή δομή της οικογένειας, σε όλα τα κακώς κείμενα της νοοτροπίας μας που κρατάνε από παλιά. Βρίσκουμε, όμως, και χώρο για συμπόνοια και κατανόηση στις ανθρώπινες αδυναμίες, στις αμφιθυμίες και στα διλήμματα.

ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ, ΜΙΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΠΑΓΙΔΑ

Η Ιφιγένεια είναι ένα κοριτσάκι. Αθώο, όμορφο, μικρό. Το αγαπημένο του μπαμπά. Υπόδειγμα κόρης. Μεγαλωμένο στα πρότυπα της πατριαρχίας. Με όνειρα να παντρευτεί, να κάνει παιδάκια, να γηροκομήσει τον μπαμπά που την ανάθρεψε. Τη φέρνουνε για γάμο με έναν άγνωστό της. Δε ρωτάει, δεν ξέρει, δε μαθαίνει τι σημαίνει γάμος, φευγιό, αποχωρισμός. Έχει τυφλή εμπιστοσύνη. Κάτω από τον κίνδυνο της βίας, όχι απλά υπομένει τη μοίρα που της ετοιμάζει ο όχλος, η κοινή γνώμη, το υποτιθέμενο ευρύτερο κοινό συμφέρον, γίνεται και φερέφωνο της επικρατούσας τάσης και ιδεολογίας, κατά των βαρβάρων, κατά της γυναικείας ελευθερίας, υπέρ της ανωτερότητας του αρσενικού. Κουκουλώνει την αγριότητα των δικών της και γίνεται μάρτυρας, όχι υπέρ της ειρήνης, υπέρ των ανυπεράσπιστων παιδιών-θυμάτων, αλλά υπέρ πατρίδος κι ένδοξου ελληνισμού.
Πηγή: skai.gr