Για πολλά χρόνια παραπονιόμασταν ότι πολλοί Δυτικοευρωπαίοι, και ιδίως πολλοί Γερμανοί, αγνοούσαν τους Νεοέλληνες, τους προσπερνούσαν συγκαταβατικά, γιατί η παιδεία τους είχε προκαλέσει καθήλωση στους αρχαίους. Ήταν ένας φιλελληνισμός που μας φαινόταν ρομαντικός και ίσως λίγο αφελής. Και να τώρα που η σύγχρονη Ελλάδα και αδελφή της Γερμανίας εν ευρωζώνη χρεοκόπησε και να που εδώ και ενάμιση χρόνο η γερμανική προσοχή είναι στραμμένη χωρίς τον παραμικρό περισπασμό στα νεοελληνικά φαινόμενα. Δεν πρόκειται μόνο για προσοχή, πρόκειται για αληθινή δίψα να αντιληφθούν τι συμβαίνει εκεί στην εσχατιά της Ευρώπης που υπήρξε κάποτε και απαρχή της Ευρώπης. Μαθαίνουν λοιπόν πια πολλά και συστηματικά για μας, άλλα τα κατανοούν και για άλλα εκπλήσσονται. Εκπλήσσονται για παράδειγμα με το ότι εκεί όπου κάποτε γεννήθηκε η δημοκρατία και η συνείδηση της ευθύνης για τα κοινά τα σημερινά κόμματα δεν αντιμετωπίζουν την αντικειμενική χρεοκοπία ως εθνική υπόθεση. Και σχίζουν τα ιμάτιά τους για την πατρίδα και κόπτονται για τον ξένο δάκτυλο χωρίς να ομολογούν ότι αυτά ευθύνονται για τη σημερινή περιστολή της εθνικής κυριαρχίας.
Η πρόφαση της αθωότητας …
Δίψα υπάρχει εδώ ακόμα και για την ελληνική λογοτεχνία. Για παράδειγμα ο μεγάλος εκδοτικός οίκος της Ζυρίχης Diogenes επρόκειτο να εκδώσει τον Σεπτέμβριο στα γερμανικά το τελευταίο βιβλίο του Πέτρου Μάρκαρη, τα Ληξιπρόθεσμα Δάνεια. Αλλά στη σημερινή συγκυρία σπεύδει να το κυκλοφορήσει ήδη την ερχόμενη εβδομάδα. Ξέροντας την επιτυχία των αστυνομικών του Μάρκαρη στις γερμανόφωνες χώρες δεν χωρά αμφιβολία ότι κι αυτό το βιβλίο θα γίνει ανάρπαστο, πόσο μάλλον που καμβάς του είναι το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα. Με την αφορμή της έκδοσης ο συγγραφέας έδωσε μια μεγάλη συνέντευξη αυτή την εβδομάδα στην εφημερίδα Die Welt. Λέει λοιπόν σ’ ένα σημείο για τους αγανακτισμένους: «Ε, λοιπόν αυτή η αθωότητα, την οποία προφασίζονται, ότι όλοι αυτοί δεν φέρουν ουδεμία ευθύνη, είναι μια ανοησία. Κανένας μας δεν είναι αθώος. Πρώτα και κύρια, επειδή όλοι εμείς εκλέξαμε τους ηγέτες που μας οδήγησαν στην καταστροφή.»
… και η επίγνωση των ευθυνών
Μας βάζει σε σκέψεις αυτή η παρατήρηση του Μάρκαρη. Πράγματι θεωρούμε αυτονόητη και δικαιολογημένη την αγανάκτηση των θιγόμενων από τις περικοπές, θεωρούμε αυτονόητη και δικαιολογημένη την αγανάκτηση με την κυβέρνηση που παίρνει μέτρα, θεωρούμε αυτονόητη και δικαιολογημένη την αγανάκτηση με τους ξένους που υποβάλλουν και επιβάλλουν τα μέτρα. Το μόνο που θεωρούμε αδιανόητο και αδικαιολόγητο θα ήταν να αγανακτήσουμε με τον εαυτό μας. Μήπως όμως αυτή η πρωταρχική αγανάκτηση με μας τους ίδιους, δηλαδή η επίγνωση και των ευθυνών του καθενός μας, θα ήταν η ελάχιστη ουσιαστική προϋπόθεση για την κάθαρση;
Σπύρος Μοσκόβου
Πηγή: Deutsche Welle
Πηγή: skai.gr
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
