Γαλλία: Δεξιά ή Αριστερά;

Απόψε βλέπω τέσσερις νικητές και έναν ηττημένο. Οι τέσσερις νικητές είναι: η δημοκρατία, ο Νικολά Σαρκοζί, η Σεγκολέν Ρουαγιάλ και ο Φρανσουά Μπαϊρού, δήλωνε στο ΒΒC τη Δευτέρα το βράδυ ένας Γάλλος πολιτικός αναλυτής, ο Nτομινίκ Μουαζί του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων. Όλοι πήγαν καλά. Ο χαμένος των εκλογών είναι ο Ζαν Μαρί Λεπέν, ο οποίος επιστρέφει στην αφάνεια, μετατρέπεται σε μια ηλικιωμένη λεπτομέρεια της ιστορίας.

Ο υποψήφιος της Άκρας Δεξιάς συγκέντρωσε σχεδόν 11% κι έτσι δεν πέρασε στον δεύτερο γύρο, όπως είχε καταφέρει το 2002. Όμως, όλοι οι ανταποκριτές έχουν ήδη τονίσει και πόσο γόνιμο έδαφος βρήκαν οι ιδέες του Λεπέν για τον πατριωτισμό και τη μετανάστευση στην προεκλογική εκστρατεία των άλλων υποψηφίων, αλλά και πόσο προσπάθησε ο κάθε υποψήφιος να προσελκύσει ψηφοφόρους κλέβοντας τα ρούχα των αντιπάλων του.

Ο Σαρκό, εκπρόσωπος μιας παράταξης η οποία, κατά παράδοση, είναι οικονομικά φιλελεύθερη και πολιτιστικά συντηρητική, δεν κρύβει τον θαυμασμό του για τον Τόνι Μπλερ, επικαλείται ιστορικές φιγούρες του σοσιαλισμού, όπως είναι ο Ζορές κι ο Μπλούμ , υπόσχεται αλλαγή αλλά επίσης τάξη και ασφάλεια, κι εξαγγέλλει αυστηρά μέτρα για τη μετανάστευση. Κάποια απ' τα συνθήματά του: Οι Γάλλοι δε φοβούνται την αλλαγήτην περιμένουν και Χρειαζόμαστε δικαιοσύνη και τάξη.

Χρειαζόμαστε μια δίκαιη τάξη ήταν μία από τις αγαπημένες φράσεις της αντιπάλου του, της Σεγκό, η οποία, αν και υποψηφία του κόμματος της Αριστεράς που είναι, κατά παράδοση, μία παράταξη πολιτιστικά φιλελεύθερη και οικονομικά συντηρητική, τυλίχτηκε, κάποια στιγμή, στην τρικολόρ κι έκλεινε τις συγκεντρώσεις της με τον εθνικό ύμνο, τη Μασσαλιώτιδα, υποσχόμενη οικονομική και κοινωνική πρόοδο, μεν, αλλά πατριωτισμό συνάμα και οικογενειακές αξίες.

Την είδαμε και την ακούσαμε επίσης να καλεί τους συμπολίτες της να έχουν μια σημαία στο σπίτι τους και να την κρεμούν στα παράθυρα τη μέρα της εθνικής εορτής.

Όπως και νά 'χουν τα πράγματα, όσο θολά κι αν έγιναν τα όρια ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά, η παλιά, καλή Γαλλία, όπως είχε πει ο διευθυντής της Μοντ, τελικά θ' αποφασίσει στις 6 Μαΐου πού θέλει να πάει.

Κι είναι γνωστά τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Γαλλία του Ζακ Σιράκ και καλείται τώρα να επιλύσει αυτός ή αυτή που θα τον διαδεχθεί: υψηλή ανεργία, χαμηλοί ρυθμοί οικονομικής ανάπτυξης, ένα γενναιόδωρο σύστημα κοινωνικής προνοίας που η αυριανή Γαλλία δεν είναι βέβαιο αν είναι σε θέση να χρηματοδοτεί, κι επίσης ένα μεγάλο χάσμα ανάμεσα σ' αυτούς που έχουν και σ' εκείνους που δεν έχουντους Γάλλους των πόλεων και τους Γάλλους των προαστίων:

Θα μου λείψει ο Σιράκ, έλεγε στο BBC ο γελιογράφος της Μοντ, ο Πλαντού, αναφερόμενος στον πολιτικό που τροφοδότησε αμέτρητες φορές, όλ'αυτά τα χρόνια, τα σκίτσα του. Θα μου λείψει ο Σιράκ, όπως μου λείπει κι ο παππούς μου που συνήθιζε να βάζει στην τσέπη τα ψιλά που αφήναμε στην κουζίνα.

Ήταν καλός άνθρωπος. Ακόμη κι όταν άνοιγες τα συρτάρια της κουζίνας κι ανακάλυπτες πως ήταν άδεια. Αλλά και το υπόλοιπο σπίτι δεν βρίσκεται σε καλύτερη κατάσταση: βλέπεις το νερό να τρέχει απ'τους τοίχους του σαλονιού, ρωγμές παντού και μια τρύπα στην στέγη. Κι όμως ο Ζακ Σιράκ ήταν καλός άνθρωπος.

Ξαναγυρίζουμε έτσι στη σημασία των φετινών εκλογών που θα κρίνουν ποιός και πώς θα επιχειρήσει να δώσει λύσεις σ' αυτά τα προβλήματα γιατί ο Σιράκ, όσο συμπαθής κι αν είναι, αφήνει τη Γαλλία σε ασθενέστερη θέση στην Ευρώπη. Και κανείς δεν αμφισβητεί το ότι υπάρχει σήμερα μικρότερη Γαλλία στην Ευρώπη κι επομένως μικρότερη Ευρώπη στον κόσμο.
Πηγή: Πηγή: BBC