To ρίσκο και η κλεψύδρα

Tου ΦΩΤΗ ΝΑΚΟΥ

Είναι αλήθεια ότι ζούμε δύσκολες εποχές. Στη δε Ελλάδα , οι εποχές που ζούμε είναι διπλά δύσκολες. Εκεί που πήγαμε να σηκώσουμε κεφάλι, καθώς τα μνημόνια είχαν στοιχειώσει τη χώρα για εννέα χρόνια (2009-2018), προέκυψε η πανδημία του κορωνοϊού, που έβαλε σε καραντίνα όλη την υφήλιο. Δύσκολη δοκιμασία, καθώς χάθηκαν και θα χαθούν ακόμα πολλές ζωές.

Μια ανθρώπινη κρίση, η οποία προκάλεσε περιορισμούς σε ατομικό και κοινωνικό επίπεδο και μια μάχη με τον χρόνο για τους επιστήμονες που κλήθηκαν να βρουν γρήγορα τα αποτελεσματικά εμβόλια και φάρμακα, για να μπορέσει η ανθρωπότητα να επανέλθει σε φυσιολογικούς ρυθμούς.

Το στοίχημα από την επιστήμη, φαίνεται ότι κερδίζεται. Βρισκόμαστε στην αντίστροφή μέτρηση για την έγκριση της κυκλοφορία των πρώτων εμβολίων, καθώς τα αποτελέσματα  των κλινικών δοκιμών φάσης 3, ήταν κάτι από περισσότερο ενθαρρυντικά.

Πλέον όλα δείχνουν -κάτι που είναι και η ευχή όλων- ότι το 2021 θα μας αποζημιώσει και θα μας οδηγήσει στην έξοδο από του τούνελ της κορωνο-δοκιμασίας, που μας άλλαξε τη ζωή και τη γέμισε θλίψη, φόβο, απογοήτευση, απομόνωση, κατάθλιψη και αβεβαιότητα.

Όμως, αυτήν την χρονική στιγμή, βρισκόμαστε πλέον και στο πιο κρίσιμο σημείο. Οι αποφάσεις από εδώ και πέρα είναι αυτές που θα κρίνουν ζωές που δεν θα έπρεπε να χαθούν, καθώς η κλεψύδρα αδειάζει. 

Κατά την προσωπική μου γνώμη, το ρίσκο στις αποφάσεις πολιτικών, κυβερνήσεων, αλλά και των πολιτών, οι οποίοι θα κληθούν να τηρήσουν τα όποια μέτρα στην προ-εμβολιαστική και  εμβολιαστική περίοδο και μέχρι να φθάσουμε στην πολυπόθητη ανοσία της αγέλης της κοινωνίας, θα πρέπει να είναι το μικρότερο δυνατό.

Εδώ θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι το ρίσκο σε προσωπικό επίπεδο είναι αναφαίρετο δικαίωμα. Ένα κατοχυρωμένο δικαίωμα, που όμως τελειώνει όταν το δικό σου ρίσκο μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τις ζωές άλλων, που δεν συμφωνούν με τη δική σου επιλογή.

Το αναφέρω αυτό γιατί σε αυτήν την φάση, που πλέον με τα εμβόλια αναβίωσε η ελπίδα μέσα μας και όλοι κοιτάμε την κλεψύδρα περιμένοντας με ανυπομονησία να αδειάσει και ο τελευταίος κόκκος της άμμου, είναι η στιγμή που πρέπει να θωρακιστούμε με ιώβεια υπομονή, για να περάσουμε στην απέναντι πλευρά όσοι περισσότεροι γίνονται. 

Αφού εναποθέσαμε τις ελπίδες μας όλοι στην επιστήμη για να νικήσει τον κορωνοϊό, τώρα πρέπει να ακούσουμε όλοι τους επιστήμονες στο τι πρέπει να κάνουμε ο καθένας μόνος του, αλλά και όλοι μαζί, για να αποτελέσει αυτός ο εφιάλτης, σύντομα παρελθόν και μια κακή παρένθεση.

Και φυσικά οι πρώτοι που πρέπει να ακούσουν τους επιστήμονες  και να δημιουργήσουν τις συνθήκες για να υλοποιηθούν οι οδηγίες τους είναι οι πολιτικοί. Μικροπολιτικές για να γίνεις κάποιος αρεστός, με κόστος ανθρώπινες ζωές δεν συνάδουν.

Στην αντίπερα όχθη οι πολίτες πλέον αναλαμβάνουν την ευθύνη που φέρουν σε ατομικό επίπεδο, για να κάνουν λίγο ακόμη υπομονή στις υποδείξεις των επιστημόνων, τηρώντας τα μέτρα, προστατεύοντας τον εαυτό τους, τους συνανθρώπους τους, αλλά κυρίως τον αγώνα του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, που δίνει τη μεγάλη μάχη.

Τώρα πρέπει να δείξουμε υπευθυνότητα έναντι των εμβολίων που έρχονται και να μην υπάρχουν δεύτερες σκέψεις.

Η απάντηση είναι μια. Ναι θα εμβολιαστώ όταν και αν μου το ζητήσουν οι ειδικοί, προκειμένου να θωρακισθεί η κοινωνία έναντι του κορωνοϊού και να πάρουμε πίσω τις ζωές μας.

Τότε και ο τελευταίος κόκκος της άμμου από την κλεψύδρα θα έχει φύγει, με το μικρότερο δυνατό ρίσκο για τους συνανθρώπους μας.