Φτάσαμε στα όριά μας. Σαν κράτος, σαν πολίτες, σαν οικοδόμημα. Το «βόλεμα» της μεταπολίτευσης τελείωσε. Όσες γενναίες αλλαγές πραγματοποιήθηκαν από τη χούντα και μετά ολοκληρώθηκαν. Και δεν ήταν λίγες. Και ήταν σημαντικές. Άλλαξε πράγματι η Ελλάδα με τις οραματικές πρωτοβουλίες εκείνων των πολιτικών ηγετών. Η ένταξη στην ΕΟΚ, οι αλλαγές στη δημόσια υγεία, στη παιδεία, στο οικογενειακό δίκαιο, στους μισθούς και στα εργασιακά δικαιώματα. Άλλαξαν τον τόπο μας. Αυτά ήταν τα συγκλονιστικά.
Γιατί υπήρξε και το «βόλεμα». Και σαν κουλτούρα. Ο ωχαδελφισμός, η νοοτροπία της παρανομίας. Από την οδήγηση μέχρι και του «μαύρου» χρήματος. Αν υπάρχουν και μερικές χιλιάδες νεκροί στους δρόμους; «ας πρόσεχαν». Από το φακελάκι του ασυνείδητου γιατρού μέχρι και το «βίσμα» του πολιτικού «για μια καλύτερη θέση στο δημόσιο». Από τον ανήθικο πολιτικό και κατ’ επέκταση κοινωνικό λαϊκισμό μέχρι και την απαξίωση του «διαφορετικού».
Και έτσι από κράτος ενταγμένο στην σύγχρονη οικογένεια της Ευρώπης, έγινε…παράγκα που για να επιβιώσει χρειάστηκε-έστω και τιμωρητικά- μνημόνια και θα μείνει χρεωμένο για τα επόμενα δεκάδες χρόνια. Όπως και η περιουσία του.
Αυτό, όμως, τελειώνει. Αναγκαστικά. Γιατί δεν υπάρχουν άλλες ευκαιρίες για να χτιστεί εκ νέου ένα σύγχρονο, προοδευτικό και φιλικό προς τους πολίτες κράτος. Γιατί σε μερικά χρόνια από σήμερα θα τσακωνόμαστε οι γέροι μεταξύ μας για το τι κράτος θέλουμε, όταν τα παιδιά μας θα μας επισκέπτονται από το εξωτερικό που θα ζουν, κάθε καλοκαίρι. Σαν τουρίστες.
Γιατί ακόμη και σήμερα, ο Έλληνας, του εξωτερικού δεν μπορεί να ψηφίσει ηλεκτρονικά. Στο 2023. Γιατί φοβόμαστε το πολιτικό κόστος και αρνούμαστε την πρόοδο. Γιατί πολλά από τα νέα παιδιά δεν θα ψηφήσουν επειδή εργάζονται εποχιακά στον τουρισμό. Και η δουλειά δεν είναι ντροπή αλλά… Και εμείς νιώθουμε ήσυχοι. Γιατί ακόμη και σήμερα είναι σχεδόν αδύνατον ένας νέος φοιτητής να αλλάξει αυτό που σπουδάζει και να ασχοληθεί με αυτό που του αρέσει. Γιατί ακόμη και σήμερα, αποδεχόμαστε τη διάλυση της μεσαίας και φτωχής οικογένειας κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για τις εισαγωγικές. Γιατί το κράτος, θα κλείνει το μάτι στην παραπαιδεία. Γιατί ακόμη και σήμερα κυριαρχούν οι ιδεοληψίες περί «καταραμένου και καπιταλιστή επιχειρηματία».
Θέλουμε να αλλάξουμε; Να προχωρήσουμε σε δραματικές αλλαγές που μπορεί να φέρουν ακόμη και πολιτικό κόστος αλλά μετά από χρόνια, θα μνημονεύουμε εκείνον που τόλμησε. Και δεν είμαι, πια σίγουρος για το «πολιτικό κόστος». Αυτές οι εκλογές έδειξαν πολλά!
Θέλουμε τα παιδιά μας να ζουν στη χώρα τους; Ας βρούμε τρόπους. Θέλουμε καλύτερα νοσοκομεία; Ας αποφασίσουμε για το νέο σύγχρονο ΕΣΥ. Θέλουμε ασφάλεια στους δρόμους και στις γειτονιές; Ας τολμήσουμε να δημιουργήσουμε μια σύγχρονη αστυνομία. Ο εγκληματίας φοβάται τον αστυνόμο. Ο πολίτης τον έχει ανάγκη δίπλα του. Θέλουμε σύγχρονο αθλητισμό και ανοιχτά γήπεδα; Από την αγωνία ενός μικρού παιδιού να διακριθεί μέχρι και τη χαρά του φιλάθλου. Ας πάρουμε τη γενναία απόφαση να σπάσουμε το σπυρί. Και ας έρθουμε σε σύγκρουση με τον ισχυρότερο.
Ας το αποδείξουν όλοι. Και το ελληνικό επιχειρείν που διαπρέπει και οι τράπεζες δείχνοντας το κοινωνικό τους πρόσωπο και οι πολιτικοί ηγέτες με την τόλμη τους. Όταν χρειάστηκε απέδειξαν ότι την διαθέτουν. Με όποιες συμφωνίες ή διαφωνίες μπορεί να έχει ο καθένας.
Οι πρόσφατες εκλογές έχουν στείλει ένα ηχηρό μήνυμα. Θα αλλάξουμε ή θα μείνουμε εμείς και εμείς, «οι ταξιδιώτες του ‘80»-παραφράζοντας ένα στίχο του Σαββόπουλου(!)-να απολαμβάνουμε την δήθεν ηδονή της κοινής διαπίστωσης, περιμένοντας με αγωνία να συναντήσουμε τα παιδιά μας που θα μεγαλουργούν στο εξωτερικό ενισχύοντας τις οικονομίες πολλών χωρών;
Θέλουμε;..
