Του Φώτη Νάκου
Τελικά, η Ευρώπη και συγκεκριμένα η Ευρωπαϊκή Ένωση αποδείχθηκε πολύ «μικρή» για να μπορέσει να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην επίλυση της λιβυκής κρίσης.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι τα κράτη της Ε.Ε ανέπτυξαν μια διπλωματία για να εξυπηρετήσουν ιδία συμφέροντα και όχι τα συμφέροντα της Γηραιάς Ηπείρου και των κρατών μελών της.
Έτσι αντί Γερμανία, Γαλλία και Ιταλία να πάνε με μια «γραμμή» για να έχουν πιθανότητες να την επιβάλλουν, διασπάστηκαν σε τρεις με διαφορετικές συμμαχίες, προκαλώντας αρνητικά σχόλια και αφήνοντας άλλους παίκτες να αλωνίζουν επικοινωνιακά (π.χ Ερντογάν) και άλλους να ενισχύουν σημαντικά την επιρροή τους μετά τη Συρία και στην Λιβύη, όπως τη Μόσχα.
Η Γερμανία στη συγκεκριμένη διάσκεψη κοίταξε να ενισχύσει τις διπλωματικές σχέσεις με τη Μόσχα λόγω της εξάρτηση της από το φυσικό αέριο και με την Άγκυρα, ελπίζοντας ο απρόβλεπτος Ερντογάν, να περιορίσει τις μεταναστευτικές ροές. Όμως με αυτήν την προσέγγιση ξέχασε να ενισχύσει την ευρωπαϊκή πολιτική του EastMed, που θα δώσει εναλλακτική προοπτική στην Ευρώπη στην προμήθεια φυσικού αερίου.
Αυτό έβαλε μπροστά η Γαλλία προς εξυπηρέτηση ιδίων συμφερόντων, όταν ορθώς κατά την γνώμη μου, έθεσε ως κόκκινη γραμμή ότι θα πρέπει η Τουρκία και ο Ερντογάν να πάψουν να προσπαθούν να αναπτύξουν αποικιοκρατικές πολιτικές αναφορικά με τη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο.
Στην αντίπερα όχθη η Ιταλία παρουσιάζει μια στάση αναμονής, κρατώντας ουδέτερη στάση και αποστάσεις από τις δύο προαναφερόμενες πολιτικές, περιμένοντας ίσως να δει ποια τάση θα επικρατήσει για να συνταχθεί με τον νικητή.
Το πιο τραγικό είναι ότι ουδείς από τα τρία ισχυρά κράτη της ΕΕ δεν έβγαλε προς τα έξω την ευρωπαϊκή πολιτική, που διατύπωσαν τα αρμόδια κοινοτικά όργανα, χαρακτηρίζοντας παράνομο και άκυρο το τουρκο-λιβυκό μνημόνιο, κάτι που ενδιαφέρει πρωτίστως την Ελλάδα.
Όμως όταν η Ευρώπη και ο ΟΗΕ επισήμως τάσσονται υπέρ της κατάπαυσης πυρός, ζητούν την αποχώρηση των ξένων δυνάμεων και επιτρέπουν στην Τουρκία να έχει ανοικτό θαλάσσιο δίαυλο με την κυβέρνηση της Τρίπολης, μεταφέροντας Σύρους μαχητές, το λιγότερο που μπορεί πει κανείς είναι για υποκριτική στάση.
Για άλλη μια φορά η Ευρώπη, όπως και στο θέμα της Συρίας, θα συρθεί στις αποφάσεις που λάβουν άλλοι παίκτες, γιατί δεν μπορεί να εκφράσει μια ενιαία εξωτερική πολιτική.
Πάντως κατά τη γνώμη μου την πιο ορθή, θεωρητικά τουλάχιστον, στάση εξέφρασε ο Αμερικάνος ΥΠΕΞ, Μάικ Πομπέο, ο οποίος υποστήριξε ότι η μόνη λύση, για τη Λιβύη, είναι να τα βρουν μόνες τους οι αντιμαχόμενες πλευρές, ώστε να υπάρξει μια κοινώς αποδεκτή νέα κυβέρνηση.
