Υπάρχει ένας αστικός μύθος για κάποιο εκλαϊκευμένο φιλοσοφικό παιχνίδι που σχετιζόταν με την διάσημη ρήση του Νίτσε περί του θανάτου του Θεού. "Ο Θεός είναι Νεκρός"(Gott ist tot) ήταν η περιβόητη, χεγκελιανής έμπνευσης, δήλωση του Νίτσε και ο μύθος θέλει τους οπαδούς του γερμανού φιλοσόφου να γράφουν σε τοίχους πανεπιστημιακών ιδρυμάτων το σύνθημα "Ο Θεός πέθανε- Νίτσε", με τους επικριτές τους να απαντούν: "Ο Νίτσε πέθανε- Θεός". Αυτή η φιλοσοφική αντιπαράθεση που κατά κάποιον υπερρεαλιστικό τρόπο σχετίζεται και με τον νόμο των πιθανοτήτων που διέπει την καθημερινότητα, φαίνεται να περιδιαβαίνει την εποχή της νέας πανδημίας και των αρνητών, εκείνων που δεν δέχονται την ύπαρξη κάποιου νέου ιού ή της ισχυρής αρνητικής του επίδρασης, τους ακραίους οπαδούς της φαινομενολογίας, δέσμιων της ανθρώπινης συνειδητότητας. Παρ'ολα αυτά, ο νόμος των πιθανοτήτων όσο παράλογος κι εάν δείχνει στους φαινομενολογιστές, είναι η κινητήριος δύναμη της ζωής. Εάν πιστεύεις πως ο ιός υπαρχει και είναι επικίνδυνος, είσαι σίγουρος και με στέρεα άποψη, γνωρίζεις, επίσης, ότι σύμφωνα με τον νόμο υπάρχει 1 στο εκατομμύριο πιθανότητα ο ιός να μην υπάρχει και να μην είναι επικίνδυνος. Σε αυτήν την περίπτωση, αυτό που έχεις χάσει είναι τον καιρό σου και μερικές συναντήσεις με φίλους που ακύρωσες. Εάν πιστεύεις πως ο ιός δεν υπάρχει ή είναι ακίνδυνος, είσαι σίγουρος και με στέρεα άποψη, γνωρίζεις, επίσης, ότι σύμφωνα με τον νόμο υπάρχει 1 στο εκατομμύριο πιθανότητα ο ιός να υπάρχει και να είναι επικίνδυνος. Σε αυτήν την περίπτωση, αυτό που έχεις χάσει είναι τον καιρό σου στην εντατική να προσπαθείς να αναπνεύσεις με βοήθεια και μερικούς φίλους που συνάντησες.
Να τι λέει η μικρή Σιμόν που νόσησε από κορωνοϊό, μεταξύ των άλλων: "Περίοδος των ισχνών αγελάδων. Πέτρες πετούν οι ραββίνοι της οδού Μπωμπούρ στους ανήθικους διαβάτες. Διακρίνω μια φλόγα που ξέφυγε από την Ρώμη και κατευθύνεται στα μονοπάτια των ακρωτηριασμένων παρθένων του Έθνους, βαυκαλίζοντας τα μυρηκαστικά του θαλάσσιου πάρκου. Οσμίζομαι την πλουραλιστική ανικανότητα της ηττοπάθειας που λακίζει στον κόλπο της εμπειρίας. Οι ληστές εναρμονίζουν τον χρόνο τους με την περιουσία της ανομίας. Ήμουν σίγουρη ότι ο στόλος της Καμπότζης πλένει τα ασπρόρουχα του στα λασπόνερα του Αγίου Μαρτίνου. Ναι. Λατρεύω την περιφρούρηση της ηλιθιότητας. Πληθωρική, καταιγιστική, καταρράκτης, μελωδική συστολή, τέλμα ατέρμονο. Περιοδική κατάσταση της κυνικότητας του σύμπαντος. Άθλια και ρυπαρή απόρριψη του απάνθρωπου συνειδησιακού πολιτισμού. Αφοδεύω στο στόμα ενός γοητευτικού τέρατος που ανακυκλώνει την μεσαία του εγκεφαλική ιδιότητα στο να κατακρεουργεί τις αισθήσεις σε μικρά κομματάκια ακαριαίας παλινδρόμησης και ακτάσχετης εμπειριοκριτικής ασυνέχειας Είναι... μάλλον... η άρνηση που εμπεριέχει την οσμή της ελευθερίας χωρίς μάσκα. Η άρνηση της άρνησης. Όπου με μια στομφώδη αγόρευση, θα ανοίξουν διάπλατα οι ουρανοί για να ξεράσουν όλες τις φρικιαστικές τους κατάρες...(...)"
Παραποιημένη ύπαρξη με τυραννημένες και αλόγιστες κουταλιές ενός πράσινου υγρού που πίνεται μόνο από τα αυτιά, έχοντας τον αντίχειρα του αριστερού ματιού μέσα στο δεξί ρουθούνι του οπίσθιου νωτιαίου κερατογεννούς και σαδομαζοχιστικού πατρόνα και των δασκάλων της εφηβείας μας. Όλα αυτά θα τελειώσουν κάποτε, όμορφα ή άσχημα, οι νεκροί θα κλαίνε για τους ζωντανούς, οι πιστοί για τους αρνητές, αλλά κανείς μη εξανθρωπισμένος για τα 7,5 δισεκατομμύρια αχόρταγα σαπισμένα πλοκάμια που απομυζούν τους πόρους του πλανήτη.
