Μήπως στην προεκλογική περίοδο η οποιαδήποτε συζήτηση πρέπει να παραμένει «εντός ορίων»; Και κατ’ επέκταση και του οποιουδήποτε στελέχους, βουλευτή, παράγοντα, οι δηλώσεις θα περνούν από κόσκινο από τον αντίπαλο και θα κατακρεουργείται;
Με αφορμή την υπόθεση του κ. Πνευματικού οφείλουμε να είμαστε πιο προσεκτικοί. Και ο ίδιος, όμως, ο κ. Πνευματικός. Αμφισβητεί κανείς την αξία του; Ουδείς. Αμφισβητεί την άξια πορεία του εντός του Εθνικού Συστήματος Υγείας και την προσφορά του σε αυτό; Ουδείς και όποιος το επιδιώξει είναι απλώς λαϊκιστής.
Διαφωνώ με το σκεπτικό του κ. Πνευματικού, δεν παύω, όμως, να τον εκτιμώ ως επιστήμονα. Διαφωνώ γιατί όλοι οι εργαζόμενοι πληρώνουμε το ΕΣΥ. Και στην πλειοψηφία των εργασιακών μας χρόνων δεν το χρησιμοποιούμε. Ευτυχώς γιατί αυτό σημαίνει πως είμαστε υγιείς. Συνεχίζουμε, όμως, και το πληρώνουμε. Δηλαδή ουσιαστικά στηρίζουμε τους μη έχοντες. Και εκείνους που αντιμετωπίζουν βαριές και όχι μόνον ασθένειες και χρήζουν νοσηλείας.
Το δικαίωμα του ασθενούς είναι αναφαίρετο. Εκ των βασικών δικαιωμάτων του ανθρώπου και του αξιακού συστήματος της εθνικής μας υγείας. Η χώρα μας διαθέτει δημόσιο σύστημα υγείας και έχει τον πλούτο άξιων και σπουδαίων ιατρών και νοσηλευτών.
Είναι εκείνοι που ακόμη και την τελευταία ημέρα της ζωής είναι δίπλα. Σχεδόν αγκαλιά με τον ασθενή. Έχω δει γιατρούς που πριν εισέλθουν στο χειρουργείο για κάτι σχεδόν αδύνατον, να κάνουν το σταυρό τους και να αποφασίζουν να δώσουν τη μάχη μέχρι το τέλος. Και κάποιοι ακόμη και μετά το τέλος. Δεν παρατάνε τα όπλα.
Γιατί ακόμη και τεχνοκρατική να είναι η συζήτηση για το τι ΕΣΥ θέλουμε, στο τέλος της ημέρας θα κρεμαστώ από τα χείλη του γιατρού μου, για να μου πει τι έχω και τα χέρια του για να με κάνει καλά. Τόσο απλά και τόσο δυναμικά.
Γιατί θέλω και απαιτώ από την πολιτεία να μου αποδώσει πίσω τα χρεωστούμενα. Ακόμη αν τα θεωρεί τέτοια. Όσα, δηλαδή της χάριζα από το μισθό μου όλα τα εργασιακά μου χρόνια. Και απαιτώ να ζω στο 2023 προστατευμένος από ένα σύγχρονο και επιστημονικά καταρτισμένο ΕΣΥ. Γιατί θέλω μέχρι και την τελευταία ημέρα που θα αντέχει ο άνθρωπος μου, να παραμένει ζωντανός. Μέχρι και την τελευταία ημέρα. Ακόμη και αν δεν υπάρξει η επόμενη. Οχι γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία αλλά κανείς δεν μου χαρίζει τα φάρμακα. Τα έχω πληρώσει προκαταβολικά. Τόσο τεχνοκρατικά και τόσο υλιστικά. Ως σύγχρονο μάνατζμεντ.
Δεν μου χαρίζει κανείς την υγεία μου. Δεν μου προσφέρει κανείς δωρεάν την ίαση μου. Την έχω πληρώσει. Είναι υποχρέωση της πολιτείας. Στον πολίτη και τον πόνο του. Είναι υποχρέωση της πολιτείας να σώζει ζωές. Να ενισχύει, το εργατικό δυναμικό της χώρας. Οι αδυναμίες του ΕΣΥ είναι ουσιαστικές. Το ομολόγησε και ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Το ζητούμενο δεν είναι ένα άδειο κρεβάτι, αν ο ασθενής είναι καταδικασμένος. Το ζητούμενο είναι η αίσθηση του πολίτη για την υγεία του. Το ζητούμενο δεν είναι ερώτημα προς λύση σε σύσκεψη μάνατζερ αλλά σε επίπεδο, ουσιαστικής φροντίδας.
Γιατί ναι, το ομολογώ και να με συγχωρείτε ειλικρινώς. Θέλω να έχω τον άνθρωπο μου, ζωντανό μέχρι και την τελευταία ημέρα, με τα φάρμακα του.
Έστω και αν αύριο δεν τον ξαναδώ!
