Του Γιώργου Δασιόπουλου
Δ- ΔΥΣΝΟΥΣ
Φάτε μάτια εθνικά και ψάρια Αιγαίου. Το Δυσπόριστον και το Δυσποτμότερον. Μια κυριακάτικη πρωϊνή συζήτηση με ένα τραβεστί στο προαύλιο μιας εκατόμβης, θα αποκαλύψει εντέχνως πως ο Μπίσμαρκ υπήρξε άνδρας αριστοκρατικής καταγωγής δίχως volkish καταβολές, υπήρξε μεθοδικός, ψύχραιμος και αρεσκόταν στην αναμόχλευση του φαύλου ελέφαντα των Φίνεγκαν. Η Δωδεκάτη Μοίρα επί Δραγμή χαλαζώσα, τείνει νωχελικά ένα Δίδραχμον επάνω στην κοκοβίσια Κεφαλή των ναυτικών μιλίων, Διενέγκαντες Διενήνοχα διαφέρουν τα του Δεύτερου πλου. Επακούμβησης όνομα έθνους το Δειλινόν, οικοδομούμεν ή Δείμωμεν την κοινωνική στρουκτουραλιστική ασυνέπεια του επαναλαμβανόμενου εθνικού ζητήματος της αντιμεταθετικής αντίληψης του συνειδητού. Το εθνικόν ζωογόνο δεν δανείζεται τίποτα, δεν ξενυχτά επάνω από προσκέφαλα και δεν αφοδεύει διαβάζοντας την στήλη με τα ζώδια σε κυριακάτικη εφημερίδα. Βασική προϋπόθεση για την αφόδευση είναι η εθνική ζεστασιά μιας μεταστατικής περιόδου της ιαπωνικής περιδίνισης των Φίνεγκαν. Ευαγγελίζεται η νέα ηθική που οριοθετεί τα λιμνάζοντα όρια στις όχθες του ποταμού Γκουαντιάνα στα ισπανοπορτογαλικά σύνορα. Επιλογεύει το εθνικόν ζήτημα με μια κνάφο άκναφη στην κοιλιά μιας αρκούδας που βολοδέρνει στο κράσπεδο μιας γερμανικής λαμπάδας παγιδευμένης με εκρηκτικά.
Ε- ΕΚΚΟΠΟΣ
Φέρεται να βαλαντώνεις μέσα στην αφανέρωτη μονογονική λιτανεία της θεώρησης μιας απρόσκοπης ταυτοποίησης της ψυχής. Φαιοπλαστική ακταιωρός σε ανομολόγητη γιορτή αναδυόμενων καλβινιστών. Ο ακάνθινος στέφανος μιας στροβιλιζόμενης φρεγάτας σε φωλιά με κουκουβάγιες. Τα βάσανα της σάρκας. Μαρτυρικές καταθέσεις από την πτώση του Φαέθοντα. Καταραμένοι καιροί με μάτια από άργιλο. Γκαρτζρέ Ανκρατζομά. Γκαρτζρέ Ανκρατζομά Γκαρτζρέ Ανκρατζομά Γκαρτζρέ Ανκρατζομά Γκαρτζρέ Ανκρατζομά Γκαρτζρέ Ανκρατζομά. Αυτό το επωνύμιο ευθύνεται για το σάπιο κατεστημένο της εγκεφαλορινιτικής διαμάχης των θαλασσών και των χι- αναρωτή- χει- τήθη- χοι- τη κε- χειρ- κε- οτο(ν-θ)- ηκε. Η μέρα φέγγει Ναοκαθένας. Σίμωσε πρός τους Φίνεγκαν.
Ζ- Το Των Δούλων Κολαστήριον
Ζητρείον. Πάνσοφη φιδίσια ευμορφία που καβαλικεύει μια πυγολαμπίδα στο ακριανό χείλος του θανάτου. Παλινδρομική ασύνθετη κίνηση που εναρμονίζεται με σταγόνες από μετεύτερο γάλα. Ύμνος στα βραστά φασόλια- Το σάπιο μυρίζει χλωροφύλλη, το στηθαίο καμφορά, άρωμα μυαλού, Ο Εθνικός Φαλλοφέροντας πλέει περιαγειρόμενος στην υφαλοκρηπίδα των Φίνεγκαν.
