Tου Φώτη Νάκου
Δυστυχώς, μια φωτογραφία, που κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο, με τον ακινητοποιημένο πρύτανη να του έχουν κρεμάσει μια ταμπέλα με αντιλήψεις αυτών που στην συγκεκριμένη περίπτωση, επέβαλλαν την ισχύ τους, μας οδηγεί πίσω σε παρελθοντικές νοσηρές καταστάσεις.
Δεν θα υπεισέλθω περισσότερο στο συγκεκριμένο καταδικαστέο γεγονός, αλλά θα σταθώ περισσότερο στην ουσία του ζητήματος.
Η δημοκρατία είναι ένας αγώνας ελεύθερης διακίνησης ιδεών και διαφύλαξης κεκτημένων δικαιωμάτων που κατοχυρώνονται με τους κανόνες και λειτουργίες που επιβάλλει η πλειοψηφία του κοινωνικού συνόλου.
Ο καθείς, μπορείς να διεκδικήσει τον διαφορετικό λόγο και να αξιώσει αλλαγές στο ισχύον λειτουργικό σύστημα του κοινωνικού συνόλου, προβάλλοντας επιχειρήματα και διεκδικώντας να πείσει την πλειοψηφία.
Αν το καταφέρει, θα αποκτήσει το δικαίωμα μέσα από συντεταγμένες διαδικασίες και λειτουργίες να προχωρήσει στις όποιες νομοθετικές ή ακόμα και αξιακές αλλαγές προτάσσει, για την εύνοια και την αξιοκρατία των πολλών.
Στη δημοκρατία, αυτός είναι ο μονόδρομος για να διεκδικήσεις την όποιά αλλαγή, επικαλούμενος το κοινό καλό και αξιώνοντας να βρεθεί σε σχέση ισχύος για να προχωρήσεις στις αλλαγές που πρεσβεύει.
Όλα τα άλλα είναι επιφάσεις, που μπορούν να δικαιολογηθούν και να κριθούν ιστορικά για το ειλικρινές τους, μόνο σε ακραίες περιπτώσεις πολέμων, εθνοκαθάρσεων, ρατσιστικών διώξεων, αλλά και σε πραξικοπηματικά καθεστώτα που κατέλαβαν την ισχύ με την βία και αλλοίωσαν την έννοια της πλειοψηφίας διασπείροντας τον φόβο και επιβάλλοντας συνειδήσεις.
Είναι λυπηρό αυτή η διαχρονική αξία της δημοκρατίας, να μην επικρατεί ακόμα και με ζωηρό και έντονο διάλογο, στα πανεπιστήμια της χώρας.
Θα ήταν πραγματικό ευτύχημα, για μια χώρα-ένα κοινωνικό σύνολο- οι νεότεροι σε ηλικία να έχουν ως πρώτο μέλημα τη διεργασία, μέσα από λεκτικές αντιπαραθέσεις για το λειτουργικό και αξιακό μοντέλο, που πρέπει να υιοθετηθεί για να προχωρήσει καλύτερα το μέλλον.
Θα ήταν μια σημαντική παρακαταθήκη, οι νέοι να διεκδικούν από μικρή ηλικία να εκφράσουν την πλειοψηφία και να πείσουν τους πολλούς και κυρίως τις μεγαλύτερες ηλικίες, ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, προς το καλύτερο.
Αυτό θα οδηγούσε σε σημαντική ανανέωση προσώπων, καθώς μικρότερες ηλικίες θα καταλάμβαναν θέσεις «κλειδιά», στο κοινωνικό σύνολο.
Δυστυχώς μέχρι σήμερα ακόμα και σε αυτές τις σημαντικές ηλικίες βλέπουμε τις μειοψηφίες να επιχειρούν να μονοπωλήσουν τον πολιτικό λόγο με ακραία ρητορική και αντιδημοκρατικές πράξεις, κάνοντας την πλειοψηφία των φοιτητών να απέχει και να αδιαφορεί.
Είναι ο ολισθηρός δρόμος που δεν θα οδηγήσει πουθενά και θα παρατείνει το σήμερα που σίγουρα δεν ικανοποιεί την πλειοψηφία.
Και γι΄ αυτό δεν φταίνε μόνο οι νέοι αλλά και εμείς οι μεγαλύτεροι που έχουμε την ευθύνη της διαπαιδαγώγηση τους.
