Η αναμέτρηση με τον εαυτό μας

Αυτές τις ημέρες της καραντίνας ελέω κορωνοϊού, όλοι μας βιώσαμε πρωτόγνωρα συναισθήματα και καταστάσεις.

Το πιο δύσκολο απ’ όλα  όμως ήταν η αναγκαστική συμβίωση με τον εαυτό μας.

Άκουσα τον μεγάλο καλλιτέχνη και ένα από τους μεγαλύτερους -κατά την γνώμη μου- λαϊκό τραγουδοποιό τον Διονύση Σαββόπουλο, να λέει στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΣΚΑΪ, ότι αυτές τις μέρες ξαναζήσαμε με τον εαυτό μας, που όλο αυτό το διάστημα, λόγω σκληρής καθημερινότητας τον είχαμε παραμερίσει και αυτός θυμωμένος πλέον δεν μας μιλάει και έπρεπε να κάνουμε εμείς την αρχή.

Τι σοφά λόγια . Με τρεις κουβέντες ξεδίπλωσε το όλο πρόβλημα του σύγχρονου ανθρώπου. Τα δεσμά του θα έλεγα.

Σε μια εποχή που η τεχνολογία έχει λύσει και απλοποιήσει τα περισσότερα προβλήματα κάνοντας τον σύγχρονο άνθρωπο σχεδόν ρομπότ που απλά επιλέγει και εκτελεί εντολές  σε ένα smart περιβάλλον, αποδείχθηκε τελικά γυμνός στο να ζήσει απλά την ζωή του χωρίς υποχρεώσεις με περισυλλογή και τους δικούς του ανθρώπους , ακόμα και μόνος αν δεν έχει οικογένεια.

Εκεί που όλοι γκρινιάζουμε ότι δεν έχουμε προσωπικό χρόνο να ζήσουμε με την οικογένεια μας, να διαβάσουμε ένα βιβλίο, να κάνουμε μια εσωτερική ενδοσκόπηση, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να αθληθούμε, να προσφέρουμε στο διπλανό μας, ήρθε η συγκυρία και οι καταστάσεις, αυτό να το μετατρέψουν σε μονόδρομο της καθημερινότητας μας.

Άλλοι ανταποκρίθηκαν και άλλοι όχι. Όσοι δεν το καταφέραν το βασικό ζήτημα είναι ότι δεν μπορούν να συμβιώσουν με τον εαυτό τους, γιατί ακόμα και στην καραντίνα τον έχουν αφήσει περιθωριοποιημένο και επιμένουν να μην του μιλούν.

Είναι μια χρυσή ευκαιρία αυτές οι ημέρες για όλους μας, να συμφιλιωθούμε με τον εαυτό  μας, να τον ξαναγνωρίσουμε και αυτήν την φορά όταν βγούμε  από την καραντίνα, να μην τον ξαναβάλουμε στο περιθώριο.

Γιατί καλή η οικονομία, η καριέρα, οι φιλοδοξίες αλλά ο κορωνοϊός απέδειξε σε όλους μας, ότι όλα αυτά είναι εφήμερα και στα δύσκολα είμαστε εμείς και ο εαυτός μας.

Αυτός είναι ο μόνος που μπορεί σε αυτές τις έκτακτες καταστάσεις να μας κάνει να λειτουργήσουμε , καλύτερα ως άνθρωποι για εμάς και τους ανθρώπους που αγαπάμε, αλλά και ευρύτερα για το κοινωνικό σύνολο.

Εκεί που μέχρι στιγμής η επιστήμη και η τεχνολογία απέτυχε  ή καλύτερα για την ακρίβεια δεν έχει δώσει ακόμα λύση, καθώς το φάρμακο και το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού, δεν έχει βρεθεί, την λύση την δίνουν καθημερινά άνθρωποι.

Ανεξαρτήτως αξιώματος, θέσης , βιοτικού επιπέδου και μόρφωσης, όσοι τα βρήκαν γρήγορα με τον εαυτό τους και λειτουργήσαν με υπευθυνότητα, συμπόνια, γνώση και βασικές προτεραιότητες, έδωσαν λύσεις σαν άτομα και ευρύτερα σαν κοινωνικά σύνολα.

Ένα από αυτά τα παραδείγματα ήταν και αυτό της Ελλάδας, όπου πολλοί ταυτόχρονα λειτούργησαν ως άνθρωποι και όχι σαν μηχανές, συντονίστηκαν και πέτυχαν αυτό που ανεπτυγμένες χώρες δεν κατάφεραν καν να πλησιάσουν. 

Όμως το δύσκολο κομμάτι αυτής της μάχης  είναι η συνέχεια. Γιατί αυτός ο αγώνας είναι μαραθώνιος και η μακρά συμβίωση με τον εαυτό μας είναι διαρκής δοκιμασία. Γιατί αυτήν την φορά αν τον παραμερίσουμε μπορεί να μην μας συγχωρέσει ποτέ ξανά και τότε σίγουρα δεν θα μας ξαναμιλήσει….