Η πλειοψηφία των πολιτών είμαστε εργαζόμενοι και σίγουρα έχουμε ευαισθησία στα προάσπιση των δικαιωμάτων στον εργασιακό χώρο, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.
Σήμερα όμως έχουμε φθάσει στο άλλο άκρο. Είναι δεδομένο ότι στις μέρες μας ο συνδικαλισμός περνά κρίση γιατί εν μέσω μνημονίων και σκληρού ρεαλισμού έγινε πλέον ευρέως γνωστό, σε πολλές περιπτώσεις πώς σταμάτησε να εκφράζει τα δικαιώματα των πολλών και συχνά συνταυτίστηκε με τα συμφέροντα των λίγων.
Όταν φθάνεις στον πάτο του βαρελιού, το ποτήρι είναι πάντα μισοάδειο. Έτσι μπορεί οι συνδικαλιστές να λένε ότι φταίνε οι εργαζόμενοι που κάθονται στον καναπέ τους και δεν αντιδρούν απέχοντας από κινητοποιήσεις, όμως υπάρχει και η άλλη άποψη, ότι πλέον θα πρέπει ο σχεδιασμός και οι αποφάσεις να είναι πιο μαζικές σε μια πιο δημοκρατική διαδικασία.
Ενδεικτική είναι η περίπτωση της αιφνιδιαστικής απεργίας που προκήρυξαν οι εργαζόμενοι του ΜΕΤΡΟ, ενημερώνοντας τους πολίτες λίγες ώρες πιο πριν, ότι την Τρίτη (17/12) θα υποβληθούν στη βάσανο της κίνησης στους δρόμους της Αθήνας, ή θα αναγκαστούν να πληρώσουν ταξί για να πάνε στη δουλειά τους.
Η απόφαση ελήφθη από το ΣΕΛΜΑ (Σωματείο Εργαζομένων Λειτουργίας Μετρό Αθηνών), που συνεδρίασε τη Δευτέρα με κεντρικό θέμα την μετακίνηση 23 εργαζομένων στο Μετρό σε άλλες υπηρεσίες.
Ποιος γνωρίζει τον λόγο που αυτοί οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να ταλαιπωρήσουν το επιβατικό κοινό της Αθήνας. Κανείς… Πρώτον γιατί οι ίδιοι οι συνδικαλιστές δεν έκριναν ότι θα πρέπει πρώτα να ενημερώσουν τους πολίτες για τη μετακίνηση των συναδέλφων τους, και αν δουν ανταπόκριση να δημιουργήσουν πιο ευρείς συμμαχίες, που θα συνδιαμορφώσουν την μορφή και του τρόπους αντίδρασης τους.
Αντί αυτού φρόντισαν με την αιφνιδιαστική προκήρυξη της απεργία να βάλουν απέναντι τους μια μεγάλη πλειοψηφία ανθρώπων (και εργαζόμενων) που ταλαιπωρήθηκαν χωρίς καν να ξέρουν το γιατί.
Η εκβιαστική μέθοδος που ακολουθήθηκε δύσκολα θα βρει νομιμοποίηση στη κοινωνία. Οι αιφνιδιαστικές τακτικές απλά ταλαιπωρούν την πλειοψηφία των πολιτών οι οποίοι ήδη βιώνουν μια επιβαρυμένη καθημερινότητα.
Οι συνδικαλιστές θα πρέπει να έχουν στο νου τους ότι πρώτα θα πρέπει να εμπνεύσουν και να καταφέρουν να φέρουν ξανά τη συζήτηση και τη συναντίληψη των εργαζομένων αρχικά του κλάδου τους και εν συνεχεία και άλλων, ώστε να δημιουργηθούν ευρείς συμμαχίες με κοινό λόγο και σχεδιασμό κινητοποιήσεων.
Μόνο τότε το εργατικό κίνημα μπορεί να έχει λόγο και διαπραγματευτική ισχύ απέναντι στην εκάστοτε εξουσία.
Σε αντίθετη περίπτωση η δημοκρατία των λίγων θα συνεχίσει να δέχεται την κριτική και τα πυρά των πολλών τους οποίους ταλαιπωρεί και αγνοεί.
