Πολλά από όσα έγιναν στην υπόθεση της Novartis μπορούμε να τα καταλάβουμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε την ιστορία ως αντιπερισπασμό στις αντιδράσεις για το μακεδονικό, με πρόθεση να κορυφωθεί δικαστικά πριν από τις εκλογές. Πιθανότατα για τον ίδιο λόγο η Βουλή αρνήθηκε να λειτουργήσει σύμφωνα με το Σύνταγμα, ως προανακριτική, και επέστρεψε την υπόθεση για διερεύνηση στην Δικαιοσύνη. Αν είχε ασκηθεί δίωξη από την Βουλή, που είναι και η μόνη αρμόδια, η υπόθεση θα είχε πιθανότατα κλείσει προ πολλού καθώς τα αδικήματα έχουν παραγραφεί.
Υπάρχουν όμως και ερωτήματα που δεν έχουν απαντηθεί. Ένα βασικό είναι γιατί επιλέχθηκε μια τόσο μεγάλη διεύρυνση της υπόθεσης με την απόφαση να κινηθούν εναντίον δύο πρώην πρωθυπουργών και οχτώ υπουργών. Εκ των υστέρων είναι σαφές ότι ο μεγάλος αριθμός των κατηγορουμένων είναι ένας από τους βασικούς λόγους που το «μεγαλύτερο σκάνδαλο από καταβολής» Ελληνικού κράτους αποδεικνύεται ότι ήταν φούσκα: οι περισσότεροι απαλλάχθηκαν ή πρόκειται να απαλλαγούν. Γιατί να τους εμπλέξουν; Περίμεναν άραγε ότι θα προκύψουν στοιχεία; Αν ναι πρόκειται για γκάφα ολκής που θα έπρεπε να είχαν αποφύγει. Όλη η ιστορία με τους προστατευόμενους μάρτυρες και τις βαλίτσες στου Μαξίμου φαινόταν ότι είναι κακοφτιαγμένο αστυνομικό μυθιστόρημα.
Ακόμα χειρότερα, για τον ΣΥΡΙΖΑ, οι μαζικές παραπομπές προκάλεσαν αρνητικές εντυπώσεις στην κοινή γνώμη. Η εικόνα του κ. Πικραμμένου να απευθύνεται υπό το κράτος ακραίας συναισθηματικής φόρτισης στους βουλευτές κατηγόρους του, συμπύκνωσε, για την πλειοψηφία των πολιτών, την κυβερνητική αθλιότητα. Ενδεχομένως να έπαιξε ρόλο και για την στάση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι υπάκουσαν στην γραμμή με πολύ λιγότερο ενθουσιασμό από ό,τι θα περίμενε κανείς. Παίχτηκε μήπως και ένα εσωκομματικό παιχνίδι; Όταν ο Πολάκης ζητούσε να μπουν κάποιοι φυλακή είχε στο μυαλό τους δικαστικούς ή κάποιους συντρόφους του στο κόμμα; Και πώς συμβιβάζονται οι διώξεις με την σημερινή γραμμή για πλατειά «απεύθυνση» στον κόσμο της κεντροαριστεράς; Πόσο πιθανό είναι να έχουν μπλέξει τις γραμμές σε μια κυβέρνηση και ένα κόμμα που παρουσιάζει συμπτώματα αποσύνθεσης εν όψει της διαφαινόμενης εκλογικής ήττας;
Υπάρχει φυσικά και μια άλλη διάσταση: εξ αρχής το ζητούμενο δεν ήταν η καταδίκη, αλλά η ομηρία. Είναι χαρακτηριστικό των αυταρχικών καθεστώτων να χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες του κράτους για τον εκφοβισμό των αντιπάλων τους. Και τι πιο αποτελεσματικό από το να στέλνεις την δικαιοσύνη, με νομιμοφανή κάλυψη, να κάνει φύλλο και φτερό όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία και μαζί των συγγενών και των συνεργατών τους; Ίσως αυτό να είναι το πιο επικίνδυνο σενάριο που παίχτηκε, μια επίθεση στην ίδια την καρδιά της Δημοκρατίας. Ιδίως αν αναλογιστούμε ότι κατά καιρούς έχουν προαναγγελθεί και άλλες διώξεις οι οποίες μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δεν φαίνεται να ευδοκιμούν. Ένα σχέδιο γενικευμένης ποινικοποίησης που κάποιοι υπερασπίστηκαν με πάθος το οποίο έμεινε στη μέση. Ένα εσωτερικό πραξικόπημα που τελικώς δεν έγινε για διάφορους λόγους τους οποίους ενδεχομένως να μάθουμε αργότερα.
