Της Μάιρας Μπάρμπα
Πιτσιρικάδες σηκώνουν το κινητό και αυτό – απαθανατίζονται (selfie, η κοινή ή story, το ινσταγκραμικό). Καμαρώνουν. «Τ’ αδέρφια μου δεν μασάνε π…..ες!» ξεκαθαρίζει ο νεαρός φωτογράφος και συνοδεύει το μήνυμα με ένα χαριτωμένο emoticon 😉 προτρέποντας να αντιληφθούμε σε τι ακριβώς αναφέρεται. Α, και ένα emoticon “γροθιά”.
Μία τέτοια παρατήρηση θα ήταν περιττή. Μια τέτοια λήψη θα ήταν ανάξια ειδικής αναφοράς, ίσως κι αστεία για τους μεγαλύτερους, μια από τις χιλιάδες που κυκλοφορούν “στα σόσιαλ”.
Όμως αυτά τα αδυνατούλικα αγόρια πληροφορούν το κοινό, τους φίλους, τους ακολούθους τους, υφιστάμενους και εν δυνάμει, ότι ποζάρουν μέσα στο Αστυνομικό Τμήμα.
Πρόβλημα.
Η συγκεκριμένη λήψη είναι από παλιότερο “κατόρθωμα” των πιτσιρικάδων, υποστήριξε σήμερα η υπουργός Παιδείας: τότε βρέθηκαν στο τμήμα «επειδή πετούσαν νεράντζια». (σ: Θυμάμαι να έχω ακούσει την ίδια φράση δεκάδες φορές στα 90’s). «Αμετανόητοι, τράβηξαν selfie μετά τον ξυλοδαρμό του συμμαθητή τους», υποστηρίζουν τα ρεπορτάζ. (σ: Στα 90’s ήταν όλα πιο αθώα: όσοι λίγοι είχαν κινητό, άνοιγαν μετά το πορτάκι, όχι την κάμερα).
Αφαίρεσε για λίγο το Instagram story από την εξίσωση και εστίασε στην ιστορία αυτή καθ’ αυτή: Πρόκειται για τους φερόμενους ως δράστες μίας σοκαριστικής, βίαιης επίθεσης σε βάρος συνομηλίκου τους. Για τον άγριο ομαδικό ξυλοδαρμό ενός εφήβου. Ξυλοδαρμό ΜΕΣΑ σε σχολείο. Στο 1ο ΓΕΛ Βύρωνα. Συνέβη στις 10 Φεβρουαρίου, σύμφωνα με την επίσημη σχολική ανακοίνωση.
Ανατριχίλα. Κάθε φορά. Κι αυτή τη φορά. Σε όποια γειτονιά. Σ’ αυτή τη γειτονιά.
Με τη συνηθισμένη κοψιά της ηλικίας τους και την ταυτόσημη ενδυματολογική εμφάνιση, ως είθισται εξάλλου στις παρέες των νεανικών χρόνων, οι πρωταγωνιστές αυτής της ινσταγκραμικής λήψης καμώνονται τους σκληροτράχηλους ήρωες. Ίσως στο μυαλό τους, τη στιγμή που ποζάρουν, “τρέχει” παράλληλα κάποια ξενόγλωσση ταινία που “κατέβασαν” πρόσφατα. Από εκείνες που διαδραματίζονται σε απελπιστικά γκέτο. Όπου πρωταγωνιστούν τα τυπικά μέλη συμμοριών, με τους ιδιότυπους κώδικες τιμής και τις συνθηματικές χειρονομίες, τα σχολεία – κελύφη και τους δρόμους χωρίς μέλλον. Ίσως μάλιστα στο λαβύρινθο του νου τους το ενσταντανέ να συνοδεύεται από τους στίχους που απομνημόνευσαν πρόσφατα, παρέα πάνω από το κινητό, σε κάποιο μουτζουρωμένο παγκάκι.
Από την εφηβική πλάκα στους λεονταρισμούς κι από εκεί στο άλμα έως την εγκληματική επίθεση κατά συνομηλίκου. Από την παρέα ως τον όχλο και τη συμμορία. Η απόσταση είναι τεράστια, χαώδης, αδιανόητη για τους πολλούς. Κι όμως, το γνωρίζουμε όλοι: μπορεί να μικρύνει τόσο, ώστε να καλυφθεί σε μερικά βήματα. Αν κανείς δεν δει τον κίνδυνο. Αν κανείς δεν προλάβει. Και δεν υπάρχει δικαιολογία. Γιατί γνωρίζουμε.
Κατά τα λοιπά: «Τιμωρία», «αποβολή», «λήψη όλων των παιδαγωγικών μέτρων για την άμεση αποκατάσταση της ομαλής λειτουργίας του σχολείου», «μεμονωμένο περιστατικό», «πρωτοφανής βιαιότητα», «έρχονται θεματικές για τον σεβασμό, στα σχολεία», «δάσκαλος εμπιστοσύνης».
Και αυτό που διαχρονικά τρομάζει:Το ενδεχόμενο οι ίδιοι να μην κοπιάρουν, να μην παρασύρονται. Αλλά να πιστεύουν πραγματικά πως έπραξαν κάτι δίκαιο ή σπουδαίο.
