Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η αντιπαράθεση για την Athens Voice και το ατυχέστατο ποστ που δημοσίευσε για την Γκαϊνέ Κασαρτζιάν, την αρμένισα νοσοκόμα, ήταν φανερό ότι υπήρχαν δυο διαμετρικά αντίθετες κριτικές. Η πρώτη, από φίλους κυρίως της Athens Voice, ότι δεν μπορείς να χρησιμοποιείς έναν θάνατο για να επιτεθείς στον Τσίπρα.
Δείχνει έλλειψη σεβασμού στον νεκρό και ουσιαστικά σημαίνει, όπως εύστοχα έγραψε η Ξένια Κουναλάκη στην Καθημερινή, ότι υιοθετείς τα όπλα του Πολάκη, τον «πολακισμό», για να επιτεθείς στον Πολάκη. Για αυτή την κριτική η AV ζήτησε συγγνώμη σε μια απάντηση πάντως που ήταν το ίδιο προβληματική με το αρχικό ποστάρισμα. Η δεύτερη κριτική που ακούστηκε ήταν ότι το σχόλιο ήταν ρατσιστικό. Πρόκειται φυσικά για διαστρέβλωση και διατυπώθηκε ιδίως από όσους εδώ και καιρό έχουν στοχοποιήσει την AV για την στάση της απέναντι στην κυβέρνηση και την κριτική της στον ανορθολογικό και διχαστικό λόγο που επικράτησε στον δημόσιο διάλογο τα τελευταία χρόνια.
Αυτή η δεύτερη κριτική ήταν και η βάση για μια συνολική απαξίωση της AV, στην πραγματικότητα ήταν η δικαιολογία που έψαχναν για να επιτεθούν σε ένα ενοχλητικό έντυπο που είχε την ιδιαιτερότητα να είναι ασυμβίβαστα επικριτικό προς τον «εθνολαϊκισμό» χωρίς να μπορεί να κατηγορηθεί για κομματική μεροληψία ή για σχέσεις διαπλοκής. Ήταν και είναι μια γνήσια ανεξάρτητη φωνή. Αυτός ήταν και ο λόγος που πολλοί δίσταζαν να μπουν στον χορό της καταγγελίας, τέτοιες φωνές είναι πια σπάνιες και γι αυτό πολύτιμες.
Σε όλη αυτή την ιστορία βέβαια υπάρχει και μια αισιόδοξη εκδοχή. Το ότι ένα σχόλιο προκάλεσε τόσο θόρυβο, ακόμα και η ΕΣΗΕΑ που συνήθως καταπίνει την κάμηλο έβγαλε ανακοίνωση, δείχνει ότι από ορισμένα μέσα ενημέρωσης έχουμε πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις. Ότι ενδεχομένως συμβαίνει και στην πολιτική. Όταν ο κ. Μητσοτάκης επιτέθηκε με έναν τόσο προσωπικό και ανοίκειο τρόπο στον κ. Τσίπρα, μπορεί να ικανοποίησε μερικούς δικούς του, για πολλούς άλλους ωστόσο θεωρήθηκε λάθος, έπεσε στο επίπεδο των επικριτών του. Εκ των υστέρων φαίνεται ότι το κατάλαβε και ο ίδιος. Άλλωστε μέρος της επιστροφής στην κανονικότητα είναι και η επαναφορά ενός στοιχειώδους αλληλοσεβασμού στα δημόσια πράγματα. Και μια και μιλάμε για μέσα ενημέρωσης, να έρχεται ο πρωθυπουργός ακόμα και σε ένα μέσο ενημέρωσης (που ο ίδιος θεωρεί) εχθρικό και όσο σκληρές ερωτήσεις και αν δέχεται, να απολαμβάνει τον σεβασμό που δικαιούται. Όπως επιτέλους έγινε χθες το βράδυ στον Σκάι.
Και μια τελευταία επισήμανση. Ένας αρχισυντάκτης παίρνει δεκάδες αποφάσεις, συνήθως κάτω από την πίεση του χρόνου. Είναι δύσκολο να εξηγήσει κανείς σε έναν τρίτο πόσο εύκολο είναι να χάσει την μεγάλη εικόνα, να μπλεχτεί σε έναν μικρόκοσμο που φτιάχνει στο μυαλό του και να κάνει το λάθος. Το καλό είναι ότι ένα μέσο ενημέρωσης μπορεί να υποστεί ανελέητη κριτική για ένα στραβοπάτημά του, σε βάθος χρόνου ωστόσο η αντοχή του δεν εξαρτάται από το ένα λάθος αλλά από τα 100 σωστά που έχει κάνει.
