Μια Κυριακή στον Εθνικό Κήπο που σφύζει από ζωή

Δημήτρης Καλατζής

Περιπατητές, δρομείς, ποδηλάτες, παππούδες με εγγόνια, παρέες εφήβων, ζευγαράκια νέων -και λιγότερο νέων- κατακλύζουν τον Εθνικό Κήπο τις Κυριακές. Όποιος βιαστεί να αποφανθεί ότι πρόκειται για τουρίστες θα κάνει λάθος, γιατί, αν και υπάρχουν μεμονωμένοι τουρίστες και γκρουπάκια που επισκέπτονται τον Κήπο, στην πλειοψηφία τους οι επισκέπτες μιλούν ελληνικά.

Τι κάνει αυτήν τη μικρή έκταση πρασίνου στο κέντρο της Αθήνας ακόμα ελκυστική;

Η ασφάλεια, η φροντίδα, οι πολλαπλές λειτουργίες, αλλά κυρίως οι μνήμες, το γεγονός δηλαδή ότι κανείς απερίσκεπτος «υπεύθυνος» δεν επιχείρησε στα νεότερα χρόνια να κάνει «Ανάπλαση» στον εμβληματικό χώρο, διακόπτοντας τη λειτουργία και την αλυσίδα παράδοσής του από τη μία γενιά στην άλλη.

Ο Εθνικός Κήπος έχει ακαταμάχητα θέλγητρα:

Δροσιά. Οι υπεύθυνοι λειτουργίας του Εθνικού Κήπου εκμεταλλεύονται άριστα τα νερά που κατεβάζει ο Υμηττός μέσω του Πεισιστράτιου Υδραγωγείου, ποτίζοντας τον Κήπο με παραδοσιακά αυλάκια και διατηρώντας λίμνες και σιντριβάνια πάντα γεμάτα με νερό. Η δροσιά που αισθάνεται το καλοκαίρι ο επισκέπτης στον Εθνικό Κήπο δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην Αθήνα.
Πράσινο. Η τεράστια ποικιλία δέντρων, θάμνων και φυτών πολλαπλασιάζει την έκταση του πάρκου στο μάτι του επισκέπτη, καθώς σε κάθε στροφή αντικρύζει κι ένα άλλο είδος πανίδας (το οποίο, εφόσον ενδιαφέρεται, μπορεί να γνωρίσει καλύτερα, διαβάζοντας τα ταμπελάκια).


«Μαγνήτες». Πάπιες, υδρόβιες χελώνες πουλιά και εξημερωμένα ζώα είναι ακαταμάχητα για τα παιδιά (και όχι μόνο) που κάθονται και τα χαζεύουν επί ώρα. Το «πάμε στις πάπιες», αντί για το «πάμε στον Εθνικό Κήπο», είναι μία φράση που αποκλείεται να μην έχει πει ένα παιδί που μεγάλωσε στην Αθήνα.


Φροντίδα. Η διοίκηση του Εθνικού Κήπου – αξίζουν συγχαρητήρια στην κυρία Κατερίνα Αγοραστού – έχει οργανώσει το (ελλιπές) προσωπικό του Δήμου έτσι ώστε να ανταποκρίνεται άμεσα σε όποιο πρόβλημα παρουσιαστεί. Η φροντίδα του Εθνικού Κήπου σήμερα είναι πάρα πολύ καλή για τα ελληνικά δεδομένα.


Δραστηριότητες. Οι δημόσιοι Κήποι, όπως και τα Πάρκα, δεν είναι «εκθέματα σε βιτρίνες – μην αγγίζετε» αλλά χώροι που προορίζονται για απόλαυση των πολιτών. Στον Εθνικό κήπο δεν θα δείτε ταμπέλα «μην πατάτε το πράσινο», αλλά αντιθέτως οι επισκέπτες ενθαρρύνονται να καθίσουν στο γρασίδι ή να κάνουν γυμναστική πάνω του. Φυσικά αυτό προϋποθέτει όρους. Τα σκυλιά απαγορεύεται να κυκλοφορούν χωρίς λουρί και να κάνουν παντού την ανάγκη τους.


Εκδηλώσεις. Συναυλίες από μικρά μουσικά σύνολα, συνέδρια, αθλητικές εκδηλώσεις μικρής κλίμακας μπαίνουν στο πρόγραμμα του Εθνικού Κήπου, υπενθυμίζοντας την ύπαρξή του στους πολίτες ή φέρνοντας κοντά του νέο κόσμο.


Άλλες λειτουργίες. Στον Εθνικό κήπο λειτουργεί άριστη παιδική χαρά, παιδική βιβλιοθήκη, πανέμορφο καφέ, ξύλινες κατασκευές για πικ νικ και πολλές ακόμα λειτουργίες που προσελκύουν κόσμο.

Ασφάλεια. Προφανώς η θέση του Εθνικού Κήπου στην Ηρώδου Αττικού εξασφαλίζει ένα αίσθημα ασφάλειας, αλλά στην πραγματικότητα είναι η ύπαρξη του κόσμου που σε κάνει να νιώθεις ότι δεν κινδυνεύεις στον χώρο. Οι υπεύθυνοι του Κήπου τηρούν τις «παγκόσμιες αρχές ασφάλειας των Πάρκων», όπως το να κουρεύουν τις μπορντούρες των θάμνων σε χαμηλό ύψος (ώστε να μην περιορίζεται η ορατότητα), αλλά και να υπάρχει σωστή σήμανση. Ο Κήπος κλείνει με τη δύση του ηλίου, οπότε δεν είναι ελκυστικός για τους ανθρώπους που συνήθως κινούνται στο σκοτάδι.

Ασφαλώς θα μπορούσαν να γίνουν κι άλλα στον Εθνικό Κήπο… Περισσότερα λουλούδια, περισσότερα καθίσματα στη λίμνη, περισσότερες εκδηλώσεις για παιδιά… αλλά είναι μία μεγάλη νίκη που σε μια περίοδο τεράστιας απαξίωσης της Αθήνας με βανδαλισμούς και ερημώσεις σε Πάρκα και πλατείες να υπάρχουν αυτά τα 154 στρέμματα επιτυχημένης διαχείρισης δημόσιου χώρου.

Αναδημοσίευση από το Postmodern.gr