Ως “εργαλείο” για το “κτίσιμο” σασπένς ή έντονων συναισθηματικών καταστάσεων αξιοποίησαν την καραντίνα σπουδαίοι και λιγότερο γνωστοί σκηνοθέτες. Οι ταινίες τους παραμένουν επίκαιρες και διαχρονικές, έστω κι αν οι λόγοι της καραντίνας δεν είναι ένας ιός, αλλά άλλοι παράγοντες όπως οι δυνάμεις της Φύσης ίσως κι ο ίδιος ο άνθρωπος.
Άλφρεντ Χίτσκοκ: «Σιωπηλός Μάρτυς», (1954)
Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ο Τζέιμς Στιούαρτ και η Γκρέις Κέλι. Ο φωτογράφος Τζεφ είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι. Τον επισκέπτεται μόνο η φίλη του Λίζα. Δεν κάνει τίποτα άλλο από το να παρακολουθεί έξω από το παράθυρο. Ο «Σιωπηλός Μάρτυς» είναι ίσως το πιο γνωστό έργο του Χίτσκοκ, όπου οι πρωταγωνιστές βρίσκονται διαρκώς σε ένα δωμάτιο. Παρόλα αυτά το έργο έχει απίστευτη ένταση.
Σίντνεϊ Λιούμετ: «Οι δώδεκα ένορκοι» (1957)
Ο Αμερικανός σκηνοθέτης Σίντνεϊ Λιούμετ στην πρώτη κινηματογραφική του ταινία παρουσιάζει ένα νεαρό Πορτορικανό, ο οποίος κατηγορείται για φόνο. 'Ενα δικαστήριο ενόρκων καλείται να εκδώσει απόφαση. Οι δώδεκα ένορκοι αποσύρονται σε ένα δωμάτιο, το οποίο δεν μπορούν να εγκαταλείψουν. Ο Λιούμετ με αυτή την ταινία έφτιαξε ένα μικρό αριστούργημα.
Λουίς Μπουνιουέλ: «Εξολοθρευτής άγγελος» (1962)
Ένα έργο γεμάτο μυστήριο του Ισπανού Λουίς Μπουνιουέλ που επέλεξε να ζήσει στο Μεξικό. Το έργο γυρισμένο στις αρχές της δεκαετίας του 1960 παρουσιάζει το πάρτι αριστοκρατών, οι οποίοι για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν μπορούν να φύγουν από τη βίλα που συγκεντρώθηκαν. Ένα φιλοσοφικό αριστούργημα του Λουίς Μπουνιουέλ.
Ρομάν Πολάνσκι: «Αποστροφή» (1965)
Μαζί με τον Χίτσκοκ και τον Μπουνιουέλ, ο Ρομάν Πολάνσκι είναι ο τρίτος διάσημος σκηνοθέτης που περιορίζει αισθητά το χώρο των πρωταγωνιστών του. Τρία χρόνια μετά τον «Εξολοθρευτή άγγελο» ήρθε η «Αποστροφή». Μια βαθιά μελέτη της συμπεριφοράς μιας νεαρής γυναίκας (Κατρίν Ντενέβ), η οποία και αυτή για κάποιο μυστηριώδη λόγο δεν μπορεί να εγκαταλείψει το σπίτι της.
Τεφίκ Μπασέρ: «40 τ.μ. Γερμανία» (1985)
Η ταινία αυτή δεν είναι τόσο γνωστή. Είναι του Γερμανού σκηνοθέτη τουρκικής καταγωγής Τεφίκ Μπασέρ. Είναι η πρώτη του ταινία, η οποία ήδη έγινε επιτυχία. Η ιστορία ενός μετανάστη και της γυναίκας του στο Αμβούργο. Το σπίτι τους θα γίνει για αυτή φυλακή. Μια ταινία πολύ επίκαιρη.
Κρις Κολόμπους: «Μόνος στο σπίτι» (1990)
Ακόμα ένα αριστούργημα που κινείται σε περιορισμένα πλαίσια. Η ταινία «Μόνος στο σπίτι» έγινε το 1990 παγκόσμια επιτυχία. Ο οχτάχρονος Κέβιν μένει μόνος στο σπίτι κι ανακαλύπτει έτσι την οικογενειακή εστία με έναν καινούργιο τρόπο: μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Την ευτυχία του θα διακόψουν δυο κλέφτες. Μια διασκεδαστική ταινία.
Τζόελ Σουμάχερ: «Μην κλείσεις» (2002)
O Τζόελ Σουμάχερ τοποθετεί έναν τηλεφωνικό θάλαμο στο επίκεντρο της ταινίας του. Η υπόθεση με πρωταγωνιστή τον Κόλιν Φάρελ εκτυλίσσεται στον τηλεφωνικό θάλαμο που δεν μπορεί να εγκαταλείψει ο ηθοποιός. Απειλείται με έναν πολύ υποχθόνιο τρόπο η ζωή του. Μια έξυπνη, πειραματική ταινία.
Ντάνκαν Τζόουνς: «Το φεγγάρι» (2009)
Κλειστοφοβία, απομόνωση είναι κάποια από τα συναισθήματα που ενδεχομένως να δημιουργηθούν όταν κάποιος κλείνεται στο σπίτι. Τα συναισθήματα αυτά πραγματεύεται και η ταινία του Ντάνκαν Τζόουνς, γιου του Ντέιβιντ Μπάουι. Ένας τεχνικός ζει μόνος του εδώ και τρία χρόνια σε ένα διαστημικό σταθμό στο φεγγάρι. Μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία για τη στενότητα του χώρου.
Βόλφγκανγκ Φίσερ: «Στυξ» (2018)
Όπως και στο διάστημα έτσι και μέσα στη θάλασσα, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από κάποιο λιμάνι, μπορεί να είναι πολύ μοναχικά. Το απέραντο ως ένα είδος φυλακής είναι ένα θέμα το οποίο πραγματεύεται με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο ο Φίσερ. Ο Ατλαντικός γίνεται για την Ράικ, η «Στυξ», το ποτάμι του Άδη.
Πηγή: Deutsche Welle
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
