To μέλλον της ηλεκτροκίνησης

Του Άρη Γαλανόπουλου

To πεπρωμένον φυγείν αδύνατον, θα αναφωνούσαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι παρακολουθώντας τo τσουνάμι της ηλεκτροκίνησης να παρασύρει στο διάβα του κάθε τι οικείο, κάθε τι παραδοσιακό. Ο κόσμος της αυτοκίνησης περνά σε μια νέα εποχή και θα ήταν άδικο να σταθεί κανείς στα όσα πρόκειται να φέρει ο αναπόφευκτος εξηλεκτρισμός των οχημάτων, βλέποντας το δέντρο και χάνοντας το δάσος. Μπορεί, λοιπόν, σήμερα τα βλέμματα όλων να είναι στραμμένα στην προσπάθεια που καταβάλλεται ώστε μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας οι κινητήρες εσωτερικής καύσης να αποτελούν, για τους περισσότερους από εμάς, μια μακρινή ανάμνηση, ωστόσο σε ένα παράλληλο σύμπαν οι κοσμογονικές αλλαγές που συντελούνται απειλούν να αλλάξουν άρδην το τοπίο στην παγκόσμια αυτοκινητοβιομηχανία και να διασπείρουν το «μικρόβιο» του νεωτερισμού στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη. Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, το ταξίδι μας στο μέλλον της αυτοκίνησης μέσα από τάσεις, τεχνολογίες και υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο.

Η χρήση της ηλεκτρικής ενέργειας για την κίνηση των αυτοκινήτων δεν θα αποτελέσει τη μοναδική έκφανση της αλλαγής πορείας που επιχειρούν οι αυτοκινητοβιομηχανίες σε ολόκληρο τον πλανήτη. 

Βιώσιμες λύσεις αναζητούνται τόσο στην τεχνολογία του υδρογόνου όσο και στα συνθετικά καύσιμα, τα οποία θα μπορούσαν, υπό συνθήκες, να κρατήσουν στη ζωή τους κινητήρες εσωτερικής καύσης. Στην πρώτη περίπτωση οι κατασκευαστές θα πρέπει να ξεπεράσουν το εμπόδιο του υψηλού κόστους της κατασκευής των κυψελών καυσίμου, αλλά και τις ανυπέρβλητες δυσκολίες ανάπτυξης ενός ικανοποιητικού δικτύου ανεφοδιασμού. Η δεύτερη επιλογή, εκείνη των συνθετικών καυσίμων, δεν έχει βρει ακόμα εφαρμογή, κι αν ποτέ αυτό συμβεί, τότε πολύ πιθανόν να αφορά εξεζητημένες προτάσεις, όπως κάποια sportscars, τα οποία θα θελήσουν να διατηρήσουν έναν θερμικό κινητήρα ανάμεσα στις προδιαγραφές τους, ή ειδικού τύπου οχήματα, στα οποία ένα ηλεκτρικό σύστημα κίνησης δεν μπορεί να προσφέρει αξιόπιστες λύσεις. 

Αυτοκίνητα που θα κινούνται μόνα τους, χωρίς τη συμμετοχή του ιδιοκτήτη, θα μεγιστοποιούν την ασφάλεια των μελλοντικών καθημερινών μετακινήσεών μας.
Ένα ακόμα πεδίο πάνω στο οποίο δαπανώνται πολύτιμοι πόροι είναι εκείνο της αυτόνομης οδήγησης. Εδώ η τεχνολογία μοιάζει να μην είναι από μόνη της αρκετή ώστε να φτάσουμε στην πολυπόθητη αυτονόμηση των οχημάτων, καθώς, πέρα από τη δημιουργία ενός εξαιρετικά προηγμένου και άρρηκτα δικτυωμένου οικοσυστήματος μέσα στο οποίο τα αυτόνομα τετράτροχα θα καταφέρουν να επιβιώσουν και να αποδώσουν τα αναμενόμενα, απαιτείται και η προσαρμογή του νομικού πλαισίου ώστε να ρυθμιστούν οι κρίσιμες λεπτομέρειες σε σχέση με την κίνηση ενός αυτοκινήτου χωρίς οδηγό σε πραγματικό και όχι σε εργαστηριακό περιβάλλον.

Η ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης είναι εκείνη που θα οδηγήσει στον θεαματικό περιορισμό των τροχαίων ατυχημάτων, η πλειονότητα των οποίων οφείλεται στον ανθρώπινο παράγοντα. Το γεγονός, βέβαια, ότι τα αυτοκίνητα στο μέλλον θα κινούνται χωρίς τη φυσική παρουσία μας και την ενεργή συμμετοχή μας θα επιταχύνει την ομογενοποίησή τους και θα ενισχύσει την τάση που θέλει τους ιδιοκτήτες αυτοκινήτων να μετατρέπονται σε… συνδρομητές υπηρεσιών. Οι τελευταίες είναι εκείνες που θα τους εξασφαλίζουν ανά πάσα στιγμή πρόσβαση σε ένα όχημα το οποίο με τη σειρά του θα τους μεταφέρει με τη μέγιστη άνεση και ασφάλεια στον προορισμό τους.

Η υδρογονοκίνηση είναι μια τεχνολογία η οποία αναμένεται στο άμεσο μέλλον να μας φέρει πολλές λύσεις «καθαρών» αυτοκινήτων.
Το car sharing έχει ήδη αρχίσει να κάνει δειλά δειλά τα πρώτα του βήματα σε ωριμότερες αγορές από την ελληνική και στο μέλλον αναμένεται να αποτελέσει το κυρίαρχο μοντέλο χρήσης ενός αυτοκινήτου. Η κουλτούρα της ιδιοκτησίας πρόκειται να αντικατασταθεί από εκείνη του διαμοιρασμού και της συνδρομητικότητας, απαλλάσσοντας –με το αζημίωτο– τον χρήστη του αυτοκινήτου από την ανάγκη συντήρησης, επισκευής ή ακόμα και της αντικατάστασής του. Κι αν κάποιοι εξακολουθούν να αναζητούν στην απεραντοσύνη των αιθέρων την οριστική λύση στο ασφυκτικό πρόβλημα της κυκλοφοριακής συμφόρησης στα μεγάλα αστικά κέντρα ολόκληρου του πλανήτη, επενδύοντας τις ελπίδες τους στα ιπτάμενα αυτοκίνητα, την απάντηση φαίνεται να δίνει η… μάνα Γη.

Οι σήραγγες του Έλον Μασκ 

Ένα από τα φιλόδοξα πρότζεκτ του περίφημου  Έλον Μασκ είναι η δημιουργία υπόγειων τούνελ στα οποία θα μεταφέρονται τα αυτοκίνητα στον προορισμό τους σε υπερυψηλές ταχύτητες. Φανταστείτε ένα δίκτυο από σήραγγες, αντίστοιχο με εκείνο του μετρό, στο οποίο θα εισέρχονται τα αυτοκίνητα και θα ταξιδεύουν κάτω από την επιφάνεια της Γης, παρακάμπτοντας τους όποιους περιορισμούς μπορεί να θέτει, π.χ., η ανελαστική δόμηση μιας μεγαλούπολης.

Η λύση των συνθετικών καυσίμων θα μπορούσε, υπό συνθήκες, να δώσει παράταση ζωής στα μοτέρ εσωτερικής καύσης.
Τα πλεονεκτήματα είναι πολλαπλά, καθώς τα περίφημα hyperloops απαιτούν την ελάχιστη δυνατή παρέμβαση στον αστικό ιστό, δεν καταλαμβάνουν ζωτικό χώρο σε ένα ήδη επιβαρυμένο χωροταξικά περιβάλλον, η λειτουργία τους δεν επηρεάζεται από τα καιρικά φαινόμενα, όσο ακραία κι αν είναι αυτά, ενώ οι δυνατότητες επέκτασής τους είναι απεριόριστες, καθώς το μόνο που χρειάζεται είναι να… σκάψει κανείς σε μεγαλύτερο βάθος ή προς μια διαφορετική κατεύθυνση. Το απαγορευτικό, προσώρας, κόστος κατασκευής των hyperloops, το οποίο φτάνει ακόμα και το ένα δισεκατομμύριο δολάρια για κάθε ένα μίλι (1,6 χιλιόμετρα), αποτελεί το μοναδικό πρόβλημα που μένει να λύσει ο Έλον Μασκ, ο οποίος μετά την κατάκτηση του διαστήματος φιλοδοξεί να γίνει ο απόλυτος κυρίαρχος των υπόγειων λεωφόρων του μέλλοντος. 

  

Πηγή: skai.gr