Κάθε ασθενής με καρκίνο προστάτη χρήζει εξατομικευμένης αντιμετώπισης

Συνέντευξη κ. Χρήστου Παπανδρέου,  Καθηγητή Παθολογίας-Ογκολογίας της Ιατρικής Σχολής  του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας 

Ο κ. Χρήστος Παπανδρέου, Καθηγητή Παθολογίας-Ογκολογίας της Ιατρικής Σχολής  του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας επιχειρώντας  μια πιο κατανοητή περιγραφή της νόσους και των δυνατοτήτων θεραπείας της, αναλύει τη σημασία της προσέγγισης αυτής και υπογραμμίζει χαρακτηριστικά ότι «δεν θεραπεύουμε νοσήματα αλλά ασθενείς…» 

Κύριε Παπανδρέου, αποτελεί διαπίστωση της ιατρικής κοινότητας ότι οι καινοτόμες θεραπείες μπορούν να έχουν σημαντική αποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση του καρκίνου του προστάτη. Ποια η δική σας θέση πάνω σ αυτή τη διαπίστωση; 

Αρχικά θα ήθελα να επισημάνω ότι ο καρκίνος του προστάτη δεν είναι μία νόσος αλλά ένα φάσμα νόσων. Οι  μελέτες οι οποίες έχουν δείξει πολύ καλά αποτελέσματα, αφορούν σε συγκεκριμένο προφίλ ασθενών δηλαδή  σε ασθενείς  που βρίσκονται σε συγκεκριμένο φάσμα της νόσου. Συνεπώς η κατανόηση σε ποιο εξελικτικό φάσμα της πορείας της νόσου ανήκει ο συγκεκριμένος ο ασθενής θωρείται εκ των ων  ουκ άνευ, πριν προχωρήσει κανείς στην εφαρμογή μιας καινοτόμου θεραπείας. 
Το να εφαρμόσουμε καινοτόμες θεραπείες αδιακρίτως φαινοτύπου και  επί  όλων των ασθενών δεν είναι ορθό και  πρέπει κανείς να στηριχθεί στην κατανόηση της βιολογίας της νόσου. Δυστυχώς ακόμη δεν έχουμε δοκιμασμένους προοπτικά προβλεπτικούς παράγοντες,  και αυτό είναι το μείον που υπάρχει για όλες της κλινικές μελέτες.
Αυτό που πρέπει να καταλάβει ο ογκολόγος ή ο ουρολόγος  και  γενικότερα όποιος γιατρός εμπλέκεται, είναι για το τι είδους νόσο μιλάμε. Θεωρώ δε, ότι θα πρέπει να υπάρχει μια κουλτούρα συνεκπαίδευσης ανάμεσα στις ειδικότητες. 

Ποιοι είναι κατά την άποψή σας οι παράγοντες που προσδιορίζουν το ποια διαδικασία θα πρέπει να ακολουθηθεί; 

Η ετερογένεια της νόσου υπαγορεύει και διαφορετικές ανταποκρίσεις σε συγκεκριμένες θεραπείες. Θεωρώ λοιπόν ότι  αυτό που θα πρέπει να γίνει με όσους ασχολούνται με το κάθε περιστατικό, είναι η σύγκληση της ομάδας των γιατρών,  το ογκολογικό συμβούλιο . Ειδικά για το ποσοστό εκείνων των ασθενών που δεν είναι άμεσα αντιληπτή η νόσος θα πρέπει να συγκαλείται και να υπάρχει η συνεργασία της ομάδας. Πρέπει να επισημάνω ότι δεν θεραπεύουμε νοσήματα αλλά ασθενείς. 
Έτσι σε ένα πρωτοδιαγνωσμένο περιστατικό στο οποίο διαπιστώνουμε έναν καρκίνο σε μη μεταστατικό στάδιο, κανείς μπορεί να πάρει αποφάσεις σε συνδυασμό  με τη συνοσηρότητα που συνήθως υπάρχει και με βάση τα χαρακτηριστικά της νόσου. Έτσι  προχωράμε στο αν θα είναι κατάλληλος ο ασθενής για ένα χειρουργείο το οποίο μπορεί να είναι ανοιχτό, λαπαροσκοπικό, ή ρομποτικό ή αν θα επιλέξουμε μια άλλη θεραπεία. 

Ποιες είναι οι διαθέσιμες θεραπείες σήμερα; 

Υπάρχουν αρκετές θεραπείες. Εξετάζοντας το κάθε περιστατικό μπορεί αρχικά να προχωρήσει κανείς σε  ορμονοθεραπεία η ακόμη να  φτάσει και  στο σημείο να μην χρειαστεί να κάνει και τίποτα 
Η κλασική ορμονοθεραπεία είναι διπλή. Δίνονται κάποιες ενέσεις οι οποίες καταστέλλουν την ορχική λειτουργία στο να παράξει ο οργανισμός  τεστοστερόνη και ταυτόχρονα μπορεί να δοθεί και ένα χάπι που μπλοκάρει τον ανδρογονικό υποδοχέα σε κάθε καρκινικό κύτταρο. Είναι οι ονομαζόμενοι LHRH αγωνιστές ή ανταγωνιστές  
Αν διαγνωστεί ένας καρκίνος όπου τα βιολογικά χαρακτηριστικά του οδηγούν στην εκτίμηση  ότι είναι επιθετικός, τότε χρειάζεται μια πιο δραστική αντιμετώπιση και όχι μόνο η ορμονοθεραπεία. Σ αυτή την περίπτωση έχει αποδειχτεί ότι η εξ υπαρχής χρήση της χημειοθεραπείας μαζί με την ορμονοθεραπεία, έχει πραγματικά πάρα πολύ καλά αποτελέσματα. Πρόκειται για περιπτώσεις μεταστατικής νόσου πολύ επιθετικής η οποία έχει χαρακτηριστικά τα οποία δεν προοιωνίζονται ανταποκρίσεις σε καμιά από τις ορμονοθεραπείες . Κι αυτό γιατί τα κύτταρα τέτοιου είδους καρκίνων στερούνται ανδρογονικού  υποδοχέα και ως εκ τούτου οι ορμονικοί χειρισμοί δεν πρόκειται να τελεσφορήσουν. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει έγκαιρα να ανακαλυφθεί ο καρκίνος διότι τότε υπάρχει ευκαιρία για την θεραπευτική αντιμετώπισή του. 
 
Πηγή: skai.gr