Βλαντίμιρ Ιλίτς Λένιν
«Κάλλιο ένα φρικτό τέλος από μια φρίκη δίχως τέλος»
Ο ηγέτης του SPD Άουγκουστ Μπέμπελ για την αναγκαιότητα του Α' Παγκόσμιου Πολέμου - 1911
«Ο κίνδυνος είναι η γερμανική κυβέρνηση αντί να προσπαθήσει να εξομαλύνει την εσωτερική κατάσταση να προσπαθήσει να βρει διέξοδο από αυτή σε μια εξωτερική περιπέτεια»
Ουίνστον Τσόρτσιλ – 1914
«Τελικά εμείς θα πληρωθούμε το Μάιο;». Αυτή την ερώτηση μού απηύθυνε μισοαστεία - μισοσοβαρά ένας φίλος μου, δάσκαλος, ενόσω πίναμε αμέριμνοι τον καφέ μας μαζί με άλλους φίλους στη μικρή μας «Βουλή». Μια σκιά αβεβαιότητας σκέπασε την ομήγυρη, ενώ πιθανότατα στην ερώτηση αυτή δεν μπορεί να απαντήσει ούτε ο Θεός μήτε ο Τσίπρας. Κι αυτό είναι το χειρότερο.
Στην προεπαναστατική Ρωσία, ο Λένιν φέρεται ειπών «όσο χειρότερα, τόσο καλύτερα», δηλαδή όσο χειροτέρευε η κατάσταση υπό την απολυταρχική τσαρική εξουσία, ή όσο εντεινόταν το χάος μετά από μια ανατροπή του τσάρου, τόσο μεγαλύτερη ήταν η πιθανότητα οι απλοί ρώσοι πολίτες να στραφούν στη λενινιστική εκδοχή της μαρξιστικής επανάστασης.
Τη λογική αυτή φαίνεται ότι ασπάζονται οι κομμουνιστογενείς -και σίγουρα όχι μόνον- του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρώντας ότι το διαφαινόμενο αδιέξοδο ενισχύει τις πιθανότητες ρήξης με την Ευρωζώνη και την έξοδο της χώρας από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Θεωρούν ότι το χάος που θα ενσκήψει από το τελικό «ξεκαθάρισμα λογαριασμών», την περίφημη «ρήξη», καίτοι για μια περίοδο οδυνηρό, τελικά θα οδηγήσει σε μια ανεξάρτητη και εθνικά υπερήφανη Ελλάδα που «έχει κι άλλους τρόπους να βρει πηγές χρηματοδότησης» (πχ. τους BRICS, την ευημερούσα Βενεζουέλα, ίσως και τη Σιδηρά Τράπεζα του Μπράβος στο Game Of Thrones). Υπό αυτή τη διαστρεβλωμένη οπτική, η ανασφάλεια που επικρατεί σήμερα στους «αστούς» για τους μισθούς, τις συντάξεις και τις περιουσίες τους στην πράξη συνιστά μια καλή μαγιά για τη μεταστροφή τους στη σταθερότητα του «ελληνικού αριστερού πειράματος» Τέτοια οξύνοια.
Είναι πλέον ηλίου φαεινότερον ότι είτε θα έρθουμε σε συμφωνία με τη θεσμοτρόικα, και νομοτελειακά ο πρωθυπουργός θα έρθει σε ρήξη, όχι με την Ευρώπη αλλά με ορισμένους συντρόφους του και τους ΑΝΕΞΕΛ, είτε θα χρειαστεί μια φυγή προς το χάος, που θα συνοδεύεται και από περαιτέρω ανάδειξη της βολικής διχαστικής θεωρίας των εσωτερικών εχθρών και της «πέμπτης φάλαγγας» (σημειωτέον, η πατρότητα της έκφρασης ανήκει σε φασιστή στρατηγό του Φράνκο). Γι' αυτό και ορισμένοι υπουργοί και στελέχη των συγκυβερνώντων κομμάτων φλερτάρουν πολύ με το Κούγκι, αν και περισσότερο θυμίζουν επαναστάτες του cookie.
Ας μη γελιόμαστε, ορισμένοι στον ΣΥΡΙΖΑ και στους ΑΝΕΛ, φαντασιώνονται ένα βαγκνερικού τύπου, μεγαλειώδες «Mπιγκ Mπανγκ» που θα σημάνει αντί για μια γένεση, τη διάλυση του ευρωσυστήματος και την παγίωσή τους στην εξουσία ή στη χειρότερη περίπτωση μια λογική
«θα τους πάρουμε μαζί μας». Ένα λαμπερό, φυγόκεντρο «Λυκόφως των Ευρωθεών» που οι ίδιοι θα πυροδοτήσουν φαντάζει ως η ενδεδειγμένη διέξοδος από το πολιτικό αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει - με δικές τους βαρύτατες ευθύνες. Βυθισμένοι στις ασύγγνωστες ιδεοληψίες τους και την άγνοιά τους, εξαρτημένοι από το κομμουνιστικό τους αφήγημα οι φελλοί αυτοί, που λειτουργούν και διαλέγονται μόνο με πολυκαιρισμένα συνθήματα σαν παβλοφικά αυτόματα- δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό το Βαγκνερικό «λυκόφως» θα σημάνει το πολιτικό τους τέλος και -κυρίως- πολύ χειρότερες μέρες για τη χώρα. Και επειδή πολλοί εξ αυτών μιλούν για «πόλεμο», ας τούς υπενθυμίσουμε ότι σε έναν πραγματικό, και απερίγραπτα καταστροφικό, πόλεμο η σχιζοφρενική αντίληψη ότι ένα φρικτό τέλος είναι καλύτερο από μια φρίκη δίχως τέλος ιστορικά αποδείχθηκε ότι κάθε άλλο παρά ωφέλησε αυτούς που την υιοθέτησαν. Κι αυτό, γιατί το φρικτό τέλος στην πραγματικότητα ήταν η «φρίκη δίχως τέλος».
Όσο χειρότερα τόσο καλύτερα τελικά; Και για ποιον;Follow @stelioskandias
Πηγή: Στέλιος Κάνδιας
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
