Κλείσιμο

FDR και Varoufakis

"'Ομόφωνα εκφράζουν το μίσος τους για μένα. Κι εγώ καλωσορίζω το μίσος τους'. Ένα απόφθεγμα πολύ κοντά στην καρδιά μου (και την πραγματικότητα) αυτές τις μέρες” διακήρυττε (στα αγγλικά) την Κυριακή ο Γιάννης Βαρουφάκης μέσω του αγαπημένου του Twitter, προαναγγέλλοντας ουσιαστικά τον “ανασχηματισμό” της νέας πολιτικής ομάδας διαπραγμάτευσης, χωρίς τον ίδιο σε πρωταγωνιστικό ρόλο.

Η πατρότητα του “τιτιβίσματος” του παραμερισθέντος από τις διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς υπουργού ανήκει στον 32ο πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, Φρανκλίνο Ντελάνο Ρούσβελτ. Με αυτά του τα λόγια, σε προεκλογική του ομιλία στο Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν στις 31 Οκτωβρίου 1936, ο Ρούσβελτ στιγμάτιζε τους πολέμιους του New Deal, δηλαδή της περίφημης σειράς οικονομικών προγραμμάτων και δράσεων για την ανόρθωση της αμερικανικής οικονομίας μετά τη Μεγάλη Ύφεση του 1929.

Αλλά ας δούμε και μερικές ακόμη ρήσεις του Ρούσβελτ (FDR για τους φίλους Αμερικανούς) που θα μπορούσαν να αποδειχθούν ιδιαίτερα χρήσιμες για τον κ. Βαρουφάκη, άλλους υπουργούς της κυβέρνησής του, αλλά και πολλούς ακόμη πολιτικούς και πολιτευτές σε συμπολίτευση και αντιπολίτευση.

Μάθημα στην μετριοπάθεια: “Δεν είμαι ο πιο έξυπνος τύπος στον κόσμο, αλλά σίγουρα μπορώ να επιλέγω έξυπνους συνεργάτες”.

Μάθημα στην αυτογνωσία: “Οι άνδρες δεν είναι αιχμάλωτοι της μοίρας, αλλά μόνον αιχμάλωτοι του ίδιου τους του μυαλού”.

Μάθημα στην προσήλωση στον στόχο: “Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να προχωρήσεις, αλλά μόνο ένας τρόπος για να μείνεις ακίνητος”.

Μάθημα στην αυτογνωσία και την επιμονή: “Αποτελεί κοινή λογική να προκρίνεις μια μέθοδο και να τη δοκιμάσεις. Αν αποτύχει, παραδέξου το με ειλικρίνεια, και δοκίμασε άλλη. Αλλά πάνω απ' όλα, δοκίμασε κάτι”.

Επιμύθιο; Ο Γιάνης Βαρουφάκης, γνήσιο τέκνο της ύστερης, μνημονιακής, μεταπολίτευσης και της νέας πολιτικοοικονομικής ελίτ, συμπυκνώνει το νεοελληνικό αφήγημα. Αδιαμφισβήτητη αξία, αλλά και αμετροέπεια, υπερεκτίμηση των εθνικών δυνατοτήτων και ταυτόχρονη δραματοποιημένη θυματοποίηση με ολίγη από συνωμοσιολογία. Και είναι η εικονική και εξιδανικευμένη πρόσληψη των εθνικών μας ορίων εντός ενός ευρύτερου πλαισίου κρατών που βρίσκει τόση απήχηση στην κοινή γνώμη. Όλα όμως έχουν ένα τέλος.

Ακριβώς 75 χρόνια μετά το θάνατό του (12 Απριλίου 1945), ο Ρούσβελτ εξακολουθεί να παραδίδει χρήσιμα μαθήματα, όχι μόνο πολιτικής αντίληψης και πολιτικού πολιτισμού, αλλά και σύνεσης, μαθήματα τα οποία επιμένουν να αγνοούν οι περισσότεροι σημερινοί πολιτικοί. Οι οποίοι, σημειωτέον, δεν είναι και πρόεδροι των ΗΠΑ. Και ας συμπεριφέρονται ως τέτοιοι.

Πηγή: Στέλιος Κάνδιας