Ο Αμερικανός πέτυχε το πιο παράτολμο καταγεγραμμένο εγχείρημα στην ιστορία της ελεύθερης αναρρίχησης, ανεβαίνοντας τον τεράστιο βράχο χωρίς σκοινιά ή κάποιον άλλο εξοπλισμό ασφαλείας. Για να καταλάβει κανείς την κλίμακα της προσπάθειας, ο El Capitan είναι 86 μέτρα ψηλότερος από τον ψηλότερο ουρανοξύστη του κόσμου, τον Burj Khalifa στο Ντουμπάι.
H ελεύθερη μοναχική αναρρίχηση (free soloing) είναι η πιο επικίνδυνη υποκατηγορία της ελεύθερης αναρρίχησης (free climbing), κατά την οποία ο ορειβάτης ανεβαίνει μόνος του, χωρίς καμία απολύτως βοήθεια (στην ελεύθερη αναρρίχηση επιτρέπεται η χρήση εξοπλισμού αλλά μόνο για λόγους ασφαλείας και όχι με τρόπο που να διευκολύνει την ανάβαση).
Την προηγούμενη νύχτα την πέρασε στο ειδικά διαμορφωμένο βανάκι του, που έχει ως κινητή βάση για τις εξορμήσεις του. Πριν ξεκινήσει την αναρρίχηση στις 5:32 π.μ, ο 31χρονος έφαγε ένα λιτό πρωινό από βρώμη, λιναρόσπορο, σπόρους τσίας και βατόμουρα.
Το μόνο που πήρε μαζί του όταν άφησε τους φίλους στην βάση του βράχου, ήταν ένας μικροσκοπικός σάκος με πούδρα κιμωλίας, που θα τον βοηθούσε να κρατά στεγνές τις παλάμες των χεριών του.
Ο Χόνολντ σκαρφάλωσε το El Capitan μέσα σε 3 ώρες και 56 λεπτά, αφήνοντας το αποτύπωμά του στο χείλος του σχηματισμού.
Η προετοιμασία του για την ιστορική αναρρίχηση κράτησε περισσότερο από έναν χρόνο, με προπονήσεις σε διαφορετικά τερρέν των ΗΠΑ, της Κίνας, της Ευρώπης και του Μαρόκου. Άλλωστε αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Χόνολντ προσπαθούσε να ανέβει τον El Capitan. Τον Νοέμβριο είχε ξαναδοκιμάσει χωρίς να τα καταφέρει, καθώς μετά από περίπου μία ώρα ανάβασης, άρχισε να μην αισθάνεται καλά και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει.
Στο παρελθόν, ελάχιστοι κορυφαίοι αναρριχητές είχαν σκεφτεί σοβαρά την πιθανότητα να ανέβουν στο El Capitan και μόνο δύο είχαν αφήσει ανοικτό το ενδεχόμενο να το αποτολμήσουν: ο Μάικλ Ρίρντον που πνίγηκε το 2007 όταν έπεσε στη θάλασσα από το χείλος ενός γκρεμού στην Ιρλανδία και ο Ντιν Πότερ που σκοτώθηκε το 2015, μετά από βουτιά με στολή base jumping, από βράχο του Γιοσέμιτι.
Είναι το «ταξίδι στη Σελήνη» για εμας, σχολιάζει ο αναρριχητής Τόμι Κάλντγουελ.
Η διαδρομή Freerider που διάλεξε ο Χόνολντ για να φτάσει στην κορυφή του El Capitan είναι τόσο δύσκολη που αποτελεί είδηση όταν κάποιος καταφέρνει να ανέβει ακόμα και με σκοινιά.
Μία δαιδαλώδης αλληλουχία ρωγμών, προεξοχών και σχισμών που σε πολλές περιπτώσεις οριακά χωρούν τις αρθρώσεις των δακτύλων διατρέχουν τον «τοίχο» των 914 μέτρων.
Τα πόδια έχουν ελάχιστο χώρο να πατήσουν και τα δάχτυλα πάρα πολύ μικρές επιφάνειες για να κρατηθούν. Σε αρκετά σημεία, ο Χόνολντ κρεμόταν κυριολεκτικά από τα δάκτυλά του στο κενό.
Η διαδρομή αυτή αποτελεί μία τεράστια δοκιμασία το σώμα και η επιτυχία εξαρτάται από την ψυχραιμία, την ελαστικότητα και την αντοχή των αναρριχητών.
Ο ήλιος, ο άνεμος και οι τυχαίες βροχοπτώσεις ήταν αστάθμητοι παράγοντες που ο Χόνολντ, όπως και κάθε ελεύθερος αναρριχητής, πρέπει να λάβει υπ’ όψιν του και να αντιδράσει γρήγορα, γνωρίζοντας πως η παραμικρή λάθος κίνηση σημαίνει βέβαιο θάνατο.
Αν και αρκετοί αναρριχητές έχουν παρόμοια φυσική κατάσταση , κανείς δεν διατηρεί την δική του ψυχραιμία, σχολιάζει το National Geographic. Ο εγκέφαλος του Χόνολντ έχει γίνει αντικείμενο μελέτης νευροεπιστημόνων που εξετάζουν κατά πόσο διαφέρει από τον μέσο άνθρωπο στην αντιμετώπιση ενός θανάσιμου κίνδυνου.
«Ο φόβος δεν με βοηθά»
«Γνωρίζω ότι κινδυνεύω αλλά το να φοβάμαι όταν είμαι εκεί πάνω δεν με βοηθά με κάποιον τρόπο. Απλώς μετριάζει τις επιδόσεις μου οπότε επιλέγω να βάλω τον φόβο στην άκρη», σχολιάζει ο Χόνολντ.
Λίγες ημέρες νωρίτερα, ο Χόνολντ είχε ξανανέβει στην κορυφή του El Capitan από την πίσω μεριά και κατέβηκε με ραπέλ τη διαδρομή Freerider, για να ελέγξει ότι τα σημάδια με κιμωλία που είχε αφήσει εκεί σε προηγούμενη ανάβασή του ήταν ακόμη εκεί και δεν είχαν σβηστεί από μία πρόσφατη καταιγίδα. «Όταν είδε ότι ήταν όλα εκεί, ήξερε πως η ημέρα είχε φτάσει».
«Αυτό που κάνει ο Άλεξ αψηφά τον τρόπο που είμαστε βιολογικώς εξελιγμένοι να σκεφτόμαστε», σχολίαζε παλιότερα ο συν-ορειβάτης του Χόνολντ, Πήτερ Μόρτιμερ. «Καμία ειδική προπαίδευση δε σε προετοιμάζει επαρκώς για αυτό».
Ο ίδιος ο Χόνολντ εξηγεί πως έφτασε σταδιακά σε αυτό το σημείο. «Ήταν τόσες πολλές οι φορές στο παρελθόν που δίστασα να κάνω ένα δύσκολο βήμα ή να απλώσω το χέρι μου σε μια περίεργη γωνία, αλλά με τα χρόνια έμαθα να πιέζω τα όρια της ψυχραιμίας μου σε όλο και πιο ακραία όρια μέχρι που και τα πιο τρελά βήματα κατέληξαν να μου φαίνονται εφικτά».
Πηγή: skai.gr - Πάνος Σάκκας
Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.
