Βάστα, Μακάρθι!

Δεν ξέρω ποιος Έλληνας πολίτης είναι τόσο ανόητος ώστε να επιχαίρει για τη δύσκολη κατάσταση στην οποία φαίνεται να έχει περιέλθει η νέα κυβέρνηση - και δια αυτής, η χώρα. Προφανώς ο άνθρωπος αυτός δεν ζει σε αυτό τον τόπο, ή είναι εμποτισμένος μέχρι το μεδούλι σε μια αφασική μικροκομματική, (κ)οπαδικού τύπου λογική. Ειδικά δε, αν δεν έχει να αντλήσει κάποια πολιτικά οφέλη ή οικονομική οφέλη είναι και βεριτάμπλ ανόητος. Όταν εύχεσαι να πάει στα Τάρταρα η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση της πατρίδας σου (στην οποία ζεις), ε, τότε η φαιά ουσία σου πρέπει να είναι μονίμως στο ΟFF από τα γεννοφάσκια σου.

Ξέρω όμως ότι υπάρχουν κάποιοι συμπολίτες μας, η μειοψηφία όπως αποδείχθηκε, που προεκλογικά εκτιμούσαν ότι η νέα κυβέρνηση θα βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο, πιστεύοντας ότι αυτά που επαγγέλλεται ο ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς, είναι ανέφικτα, ειδικά όταν το τρέχον έτος οι δανειακές υποχρεώσεις ανέρχονται σε 22,5 δισ. ευρώ ενώ τα ταμειακά διαθέσιμα είναι στο ναδίρ, η τρύπα του προϋπολογισμού χάσκει, και απαραίτητες συμμαχίες στην Ευρώπη (ακόμη) δεν φαίνονται στον ορίζοντα. Το έλεγαν προεκλογικά, το λένε και τώρα. Όχι χαιρέκακα, όχι με εμπάθεια, αλλά ως ψύχραιμη (και βεβαίως απολύτως υποκειμενική και επιδεχόμενη λάθους) διαπίστωση, βασιζόμενοι πάντα στα δικά τους δεδομένα. Και βέβαια εύχονται ολόψυχα να επιτευχθεί αμοιβαία επωφελής συμφωνία με τους δανειστές (και όχι μόνον το Βερολίνο...), παρότι μια ανασφάλεια τους πιάνει, η αλήθεια είναι, όταν ακούν την κυβέρνηση να ζητεί χρόνο προκειμένου να διαμορφώσει το (κατά τις προεκλογικές διαβεβαιώσεις έτοιμo) πρόγραμμά της.

Αλήθεια, αυτοί οι πολίτες στοχοποιούνται ή όχι με το περιβόητο “Βάστα, Ρόμελ!”; Γιατί άλλο είναι να καυτηριάζεις τη λογική ορισμένων εμπαθών κομματαρχών και μικρόνοων συνανθρώπων μας, κι άλλο να τους βάζεις τεχνηέντως στο ίδιο καλάθι με όσους δικαιούνται να πιστεύουν, να το λένε, να το γράφουν και να το... τραγουδούν αν θέλουν ακόμη, ότι λχ. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, μαζί με λογικούς και θεμιτούς στόχους όπως η πάταξη της φοροδιαφυγής και η αντιμετώπιση της εξαντλητικής λιτότητας, επιδιώκουν και τη διατήρηση ενός χρεοκοπημένου κρατικοδίαιτου παραγωγικού μοντέλου. Διευκρινίσεις από όλους όσοι εμπνεύστηκαν και διαδίδουν το “βάστα, Ρόμελ” στη νέα του εκδοχή με αστέρα τον Βόλφγκανγκ δεν δίδονται μια φορά, ενδεχομένως γιατί το συνθηματάκι εντάσσεται σε μια προσπάθεια προληπτικής φίμωσης και ακύρωσης κάθε αντίθετης άποψης ενόψει ενδεχόμενων -και απολύτως απευκταίων- εξελίξεων. Όμως οι δίκες προθέσεων, που έχουν στηθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά τώρα εντείνονται, καταδεικνύουν αμηχανία και θυμίζουν άλλες, πολύ ζοφερότερες, εποχές. “Βάστα, Μακάρθι!” δηλαδή.

ΥΓ. Αλήθεια, τι χλαπαταγή, τι μπαζ για να το πούμε και στα ελληνικά, ξέσπασε στα αντικοινωνικά Μήδεια με τη σέλφι ορισμένων βουλευτών του Ποταμιού πριν την ορκωμοσία της νέας Βουλής; Τόλμησαν οι εν λόγω, που και το όνομά τους απαξιώ και να αναφέρω, να βγάλουν σέλφι στον πάνσεπτο χώρο της Βουλής (που έχουν χιλιομαγαρίσει τόσοι άλλοι) την ώρα που δίνουμε μάχη με τον Σόιμπλε; (ακριβώς εκείνη την ώρα τη δίναμε τη μάχη, νόμιζα πως ήταν ένα τέταρτο πριν) Έγκλημα καθοσιώσεως! Για να πάρετε μια γεύση της φαυλεπίφαυλης συμπεριφοράς τους, πάρτε μια δόση πολιτικής ορθότητας, δυο γερές δόσεις σοβαροφάνειας, μια δόση αριστερού νεοπουριτανισμού και μισή δόση ιησουιτισμού. Χτυπάτε με δύναμη όλα τα υλικά στο σέικερ προσθέτοντας πάγο, και τα σουρώνετε καλά σε ένα ποτήρι κοκτέιλ για να φύγουν οι τρίχες. Προαιρετικά, πασπαλίζετε με μοσχοκάρυδο. Το κοκτέιλ oνομάζεται “Hypocrites on the Beach”. Μη το πιείτε, θα το λούζεστε για πολλά ακόμη χρόνια.

Πηγή: Στέλιος Κάνδιας