Παγκανίνι, Μέντελσον και Μπραμς από την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών

Ο Κρίστοφ Πόπεν επιστρέφει στο πόντιουμ της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, για μία συναυλία στο Μέγαρο Μουσικής. Πολυσχιδής αρχιμουσικός και παιδαγωγός, ο Γερμανός Κρίστοφ Πόπεν, συχνός συνεργάτης, αλλά και μεγάλος φίλος της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών, αυτή τη φορά καταθέτει τις γνώσεις και ικανότητές του υπέρ της ερμηνείας τριών έργων του 19ου αιώνα, που αναδεικνύουν διαφορετικές αλλά εξίσου γοητευτικές πτυχές του Ρομαντισμού: Πρόκειται για την εισαγωγή «Η όμορφη Μελουζίνα» του Φέλιξ Μέντελσον, το Πρώτο Κοντσέρτο για βιολί του Νικολό Παγκανίνι και τη Δεύτερη Συμφωνία του Γιοχάνες Μπραμς.

Σολίστ του άκρως απαιτητικού Κοντσέρτου του Παγκανίνι στην συναυλία, ο 28χρονος Ιάπωνας Ρίου Γκότο, αδελφός της διάσημης βιολονίστας Μιντόρι Γκότο και ταχύτατα ανερχόμενο «αστέρι» του βιολιού, ο οποίος έχει ήδη στο ενεργητικό του σπουδαίες συνεργασίες με τη Συμφωνική καθώς και με τη Φιλαρμονική του Λονδίνου, τη Συμφωνική Ορχήστρα των ΗΠΑ, την Ορχήστρα Νέων της Ε.Ε., τη Φιλαρμονική της Σαγκάης κ.ά.

Ο μεσαιωνικός μύθος της Μελουζίνας είχε ταξιδέψει σε διάφορες παραλλαγές μέχρι τον 19ο αιώνα, για να εμπνεύσει το 1833 στον Γερμανό συνθέτη Κόνραντιν Κρόιτσερ μία όπερα. Μεταξύ του κοινού που είχε παρακολουθήσει τότε την όπερα, ο Φέλιξ Μέντελσον απογοητεύτηκε από το αποτέλεσμα και ειδικά από την ορχηστρική εισαγωγή. Έτσι, ένα χρόνο αργότερα, συνέθεσε ο ίδιος την εισαγωγή «Η όμορφη Μελουζίνα», με στόχο να σκιαγραφήσει μέσω της μουσικής τα πορτρέτα των δύο βασικών ηρώων του μύθου (της Μελουζίνας και του συζύγου της) και να εκφράσει σκέψεις και συναισθήματα που γεννά η ερωτική-συγκρουσιακή σχέση τους.

Βιρτουόζος βιολιστής με πρωτοφανή δεξιοτεχνία, που στην εποχή του φάνταζε σχεδόν υπεράνθρωπη, ο θρυλικός Νικολό Παγκανίνι είχε καταθέσει βέβαια κι ένα μικρό αλλά περίφημο συνθετικό έργο: Στις λίγες συνθέσεις του συγκαταλέγονται έξι Κοντσέρτα για βιολί και ορχήστρα και τα περίφημα 24 Καπρίτσια (για σόλο βιολί), που γράφτηκαν με σκοπό να προβάλουν τις προσωπικές δεξιοτεχνικές ικανότητες του συνθέτη τους, ανοίγοντας πάντως, κατά κοινή παραδοχή, νέους ορίζοντες στην εκτέλεση του οργάνου. Από τα κοντσέρτα του, δημοφιλέστερο έως σήμερα παραμένει το Πρώτο, το οποίο γράφτηκε το 1816 και παίχτηκε για πρώτη φορά το Μάρτιο του 1819 στη Νάπολη. Όπως είναι αναμενόμενο, το Κοντσέρτο θέτει όλων των ειδών τις τεχνικές προκλήσεις («ακροβατικά» περάσματα, περίτεχνους δακτυλισμούς ή ιδιαίτερες τεχνικές του δοξαριού) στον σολίστ. Ωστόσο, δεν λείπουν από το έργο στιγμές όπου αναδεικνύεται έκδηλη η ζεστή μελωδικότητα του βιολιού.

Η Δεύτερη Συμφωνία του Γιοχάνες Μπραμς, ολοκληρώθηκε μέσα σε ένα καλοκαίρι (1877), το οποίο ο συνθέτης πέρασε στην ειδυλλιακή περιοχή της Καρινθίας στη νότια Αυστρία. Τους επόμενους μήνες, ο ίδιος κάνοντας τις τελικές διορθώσεις, παραπλανούσε για λόγους αστεϊσμού τους φίλους του, περιγράφοντας το νέο του έργο ως «αβάσταχτα πένθιμο». Στην πραγματικότητα η Δεύτερη Συμφωνία είναι ένα φωτεινό, ζεστό και αισιόδοξο έργο, που σε έναν βαθμό αποτυπώνει μουσικά τις φυσικές ομορφιές της Καρινθίας, με αποτέλεσμα να χαρακτηρισθεί από κάποιους και ως «η Ποιμενική του Μπραμς». Η πρώτη της εκτέλεση έγινε με τεράστια επιτυχία, στη Βιέννη το Δεκέμβριο του 1877, υπό τη μουσική διεύθυνση του μεγάλου Αυστριακού αρχιμουσικού Χανς Ρίχτερ. Ανάλογη επιτυχία γνώρισαν και οι αμέσως επόμενες εκτελέσεις της σε Λειψία και Αμβούργο, υπό τη μουσική διεύθυνση του ίδιου του συνθέτη.
Πηγή: skai.gr